รุ้งประภัสร์

"ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าเป็นงานโรงเรียนฉัน เธอก็จะไม่มาอย่างนั้นเหรอ" รวีวัชร์เอ่ยถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเรียบราวกับไม่ยี่หระ หากแต่หัวใจที่ซ่อนอยู่ภายใต้ชุดเครื่องแบบปกติเทาคอแบะสีเทาคาดไว้ด้วยกระบี่สั้นกลับสั่นคลอนและแฝงไว้ด้วยความน้อยใจอยู่ลึกๆ

หญิงสาวในชุดราตรีสีชมพูกวาดสายตามองไปโดยรอบ เห็นเหล่าสุภาพบุรุษนักเรียนนายเรืออากาศต่างเดินเคียงคู่หญิงสาวสวยเข้าไปในบริเวณงานด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มก็ถอนใจยาวพลางมองจ้องอีกฝ่าย

"ผู้หญิงอย่างฉัน ไม่เหมาะกับงานหรูหราแบบนี้หรอกค่ะ คุณเองก็พูดออกบ่อยไปไม่ใช่เหรอคะ ว่าเรามันคนละสังคมกัน" เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงบอกถึงความเจ็บช้ำจากที่เขาแสดงต่อเธอเรื่อยมาจนเขาฟังแล้วถึงกับส่ายหน้า

"นี่ไม่ใช่เวลาที่ฉันจะต้องต่อปากต่อคำกับเธอ" ไม่พูดเปล่า ชายหนุ่มกลับงอศอกซ้ายเล็กน้อย แล้วคว้าข้อมือเล็กมาเกี่ยวคล้องไว้ในฉับพลันโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัวพลางสบตากับอีกฝ่ายอย่างจริงจัง

"ที่ผ่านมา จะเหมาะหรือไม่ฉันไม่รู้ แต่ที่รู้ๆจากนี้ไปเธอต้องยืนอยู่ข้างฉันทุกงาน เข้าใจไหมรุ้งประภัสร์!"