สะใภ้แสนชัง(Mpreg )

“สวัสดีครับคุณแม่”

ร่างบางยกมือไหว้แต่คุณหญิงศศิมองด้วยห่างตาเท่านั้น

“สวัสดีค่ะคุณย่า”

“อืม”

คนเป็นย่ารับคำอย่างเดียวมองด้วยห่างตาไม่ต่างจากมองมารดาของเด็กน้อยเลย

“นี่ของขวัญครับคุณแม่มุกกับมาหยาตั้งใจเลือกมาให้คุณแม่เลยนะครับ ผมขอให้คุณแม่มีความสุขมากๆ นะครับ”

“ฉันคงมีความสุขมากกว่านี้ ถ้าคนอย่างเธอออกไปจากชีวิตลูกชายฉัน”

นอกจากไม่รับของขวัญที่เขาและลูกสาวตั้งใจเลือกแล้วยังพูดจาเหน็บแนมใส่ต่อหน้าลูกหลานทันที

“แม่ครับ”

ภูผารีบห้ามปรามกลัวว่าแม่จะพูดจาไม่ดีใส่มุกดาและยิ่งตอนนี้มีลูกสาวอยู่ด้วยคงไม่เหมาะเท่าไหร่เมื่อเห็นท่าไม่ดีจึงรีบพาลูกเมียไปหาโต๊ะนั่ง

“มาหยา หิวมั้ยคะ พ่อไปเอาขนมให้นะ”

ภูผาเห็นสีหน้าของมุกดาและมาหยามีสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนักจึงอยากไปหาขนมหวานๆ เผื่อจะคลายความอึดอัดลงบ้าง แต่คำพูดนั้นได้ผ่านเข้าหูคุณหญิงขณะเดินมาที่โต๊ะที่ครอบครัวเขานั่งอยู่

“โตจนป่านนี้แล้วเรื่องแค่นี้ทำไมต้องให้พ่อหาข้าวให้กินอีก แม่ไม่สั่งสอนเหรอบ้างเหรอมาหยา”

“แม่!”

“อะไร”

“ผมแค่จะเอาขนมให้ลูก”

“แล้วทำไมไม่ให้เดินไปเอาเองละแค่นี้เอง แม่มันก็อยู่นั่งอยู่เฉยๆ”

สายตาของหญิงสูงวัยเปรยมาตำหนิถึงมุกดาที่นั่งเงียบอยู่

“อะไรกันพ่อเขาทำงานนอกบ้านงกๆ เหนื่อยจะตายนี่ต้องมาคอยหาข้าวหาน้ำมาให้กินอีกเหรอมาหยา โตแล้วนะหัดช่วยเหลือพ่อบ้างสิ”