ต้องแสงคีริน

ต้องแสงคีริน

...หัวใจของต้องแสงบอบช้ำเพราะคนที่แอบชอบกำลังจะแต่งงานกับคนอื่นโดยที่เขาไม่มีโอกาสสารภาพความในใจ เขาตัดสินใจหนีความจริงมุ่งหน้าไปยังค่ายฐานของเอเวอเรสต์ เพื่อฟื้นฟูหัวใจที่หล่นหายไปให้กลับมาเป็นดังเดิม...

โปรย...

ภูเขาหิมะขนาดมหึมาตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าของทุกคน ราวกับกำแพงสีขาวขนาดใหญ่ที่ซ่อนปริศนามากมายไว้อีกด้านของกำแพง ยั่วเย้าให้นักเดินทางกระหายที่จะมุ่งหน้าเข้าไปหา

นี่สินะ! ท้องฟ้าที่เปลี่ยนไปอย่างที่คีรินเคยบอกไว้ ต้องแสงค่อยๆ ก้าวเท้าเดินเข้าหาภูเขาที่ปกคลุมไปด้วยหิมะบนยอด ราวกับโดนมนต์สะกด จนกระทั่งการก้าวเดินของเขามาสิ้นสุดอยู่ที่ริมระเบียง และภาพความสวยงามนั้นก็ถูกบดบังด้วยหมอกหนาที่ลอยฟุ้งราวกับม่านบนเวทีที่เลื่อนปิดยามสิ้นสุดการแสดง

"สวยใช่ไหม" เสียงทุ้มของคีรินเอ่ยถามจากทางด้านหลัง เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความยินดี

ต้องแสงเคยได้ยินจากนาวินและเจเดนว่าคีรินขึ้นลงหิมาลัยหลายครั้งแล้ว แต่น่าแปลกที่สีหน้าของคีรินที่ต้องแสงเห็นในตอนนี้เป็นสีหน้าของคนที่ตื่นเต้นและมีความสุขที่ได้เห็นความงดงามของหิมาลัย

"ครับ สวยมาก นั่นคือสถานที่ที่เราจะเดินทางไปกันเหรอครับ" ต้องแสงรู้สึกไม่อยากละสายตาจากใบหน้าหล่อที่ดูเปี่ยมไปด้วยความสุข จนเผลอจ้องมองใบหน้าคมเข้มของคีรินโดยไม่รู้ตัว

"ใช่ ฉันจะพานายไปที่นั่น แต่มันอาจจะเหนื่อยและก็ลำบากกว่าที่นายคิดนะ" คีรินรับรู้ถึงสายตาที่จับจ้องมาทางเขาจึงหันมาสบตากับคนตัวเล็กกว่าด้วยสายตาจริงจัง

"คุณสัญญาแล้วนะครับว่าจะดูแลผม" ไม่รู้เป็นเพราะต้องแสงได้รับการปลอบโยนจากคีรินเมื่อคืน หรือเพราะความหนักแน่นในน้ำเสียงทุ้มต่ำที่เขาชอบฟัง แต่ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไรต้องแสงก็รู้สึกวางใจที่จะฝากชีวิตอีกสิบวันต่อจากนี้ไว้กับคีริน

"นายก็อย่าลืมล่ะว่าต่อให้ลำบากมากแค่ไหนก็ต้องมาร้องไห้กับฉันแค่คนเดียวเท่านั้น" คีรินยิ้มบางๆ มองต้องแสงที่กะพริบตามองกัน

"น้ำตาของผม ทำไมต้องให้คุณเห็นด้วยครับ" ต้องแสงหลบสายตาที่อยู่ๆ ก็กรุ้มกริ่มเหมือนมีความนัยบางอย่าง

"ถ้าฉันไม่เห็นแล้วจะเช็ดน้ำตาให้นายได้ยังไง" คีรินโน้มตัวลงไปกระซิบข้างหูของต้องแสง

เสียงทุ้มละมุนหูที่ต้องแสงรู้สึกว่ามีเสน่ห์ชวนฟังอยู่แล้ว กลับยิ่งมีเสน่ห์มากขึ้น เมื่อดังอยู่ข้างหู ให้ความรู้สึกราวกับว่าเสียงทุ้มนี้มีเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ได้ยิน

"ผมเช็ดน้ำตาของตัวเองได้ครับ และผมก็ไม่ได้ร้องไห้บ่อยๆ สักหน่อย" ต้องแสงเผลอขยำชายเสื้อของตัวเองด้วยความเก้อเขิน ก่อนจะรีบเดินหนีสายตากรุ้มกริ่มที่ดูเหมือนจะยิ่งได้ใจที่เห็นเขาเขินอาย

"ค่อยๆ เดินนะครับคุณหนู เดี๋ยวก็สะดุดกันพอดี" คีรินยิ้มขำด้วยความเอ็นดู พลางตะโกนหยอกล้อตามหลังต้องแสงที่ก้มหน้าก้มตาเดินกลับไปที่โต๊ะอาหาร

ยิ่งนับวันคีรินก็ยิ่งรู้สึกว่าคนตัวเล็กกว่าไม่ใช่คุณหนูเอาแต่ใจอย่างที่เขาคิด แต่เป็นคนที่เปราะบางจนเขาไม่อาจละสายตาไปได้ ในเมื่อเขารับปากทำหน้าที่นำทางให้กับต้องแสงแล้ว ก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องความปลอดภัยในการเดินทาง ความเป็นอยู่ในที่พัก รวมไปถึงความรู้สึกที่ดูคล้ายคนใกล้แตกสลายตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน

...คีรินจะดูแลทุกอย่างให้เอง