สตรีผู้อาภัพเช่นข้าจะเปิดโรงเตี๊ยมให้รุ่งเรือง

จากสตรีไร้ค่าที่ไม่มีใครเหลียวแลแต่เมื่อเทพเซียนเข้าครอบครองร่างแถมได้เจ้าก้อนแป้งตัวน้อยติดมาอีก ความปรารถนาอันสูงสุดก็คือการเปิดโรงเตี๊ยมให้รุ่งเรืองเพื่อพิสูจน์คุณค่าตนเองต่อผู้ที่เคยดูถูก

"เจ้าคือผู้ใดหรือ" หนิงลี่ถามเสียงเรียบ ดวงตาคมปลายมองอีกฝ่ายด้วยท่าทีนิ่งสงบแต่สตรีนางนั้นกลับหัวเราะหยัน

"โอ้...ข้าก็แค่คนธรรมดาจนเจ้าจำไม่ได้เลยหรือคิดว่าการเปลี่ยนสถานะมาเป็นเจ้าของโรงเตี๊ยมจะลบล้างอดีตที่หอดอกไม้งามได้"

คำพูดนั้นทำให้หนิงลี่ต้องครุ่นคิดแต่ก่อนที่นางจะเอ่ยอะไรอีกฝ่ายก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

"ข้าคืออวิ๋นฮวา จำข้าไม่ได้จริงหรือเจ้าคะอดีตอันดับหนึ่งของหอดอกไม้งาม ก่อนที่เจ้าจะมาแย่งความโดดเด่นของข้าไป เจ้าอยู่แค่ไม่กี่เดือน แล้วหายตัวไปโดยไม่มีคำอธิบายใดๆ แต่ตอนนี้กลับมาเป็นเจ้าของโรงเตี๊ยมใหญ่โต ข้าชักสงสัยว่าเจ้าทำเช่นไรถึงได้ดีอย่างนี้ หรือว่า...เจ้าเกาะบุรุษที่ร่ำรวยจนได้ดีกันแน่"

คำพูดของอวิ๋นฮวาส่งเสียงซุบซิบในหมู่ผู้คนที่ยืนดู หนิงลี่มองอีกฝ่ายด้วยแววตานิ่งสงบแต่ลึกๆ รู้สึกไม่พอใจกับคำกล่าวหาที่ไร้เหตุผล นางสูดลมหายใจลึกก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

"ข้าต้องขอโทษที่จำเจ้าไม่ได้" หนิงลี่เอ่ยพลางยิ้มบางๆ ที่ดูเหมือนจะทิ่มแทงหัวใจของอีกฝ่าย "เพราะในชีวิตข้านั้นมีเรื่องสำคัญกว่าการจดจำผู้คนที่มีแต่ความอิจฉาในหัวใจ"

อวิ๋นฮวาเบิกตากว้างกับคำตอบของหนิงลี่ นางกัดฟันแน่นก่อนจะเอ่ยอีกครั้ง "เจ้าอย่าทำเป็นลืม ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังทำตัวสูงส่งแต่ก็ยังไม่พ้นนิสัยเดิมที่ชอบแย่งชิงสิ่งที่ไม่ใช่ของตน"