หม่น -Love Lorn-

เมื่อได้รัก จึงรู้ค่า 'ความรู้สึก' แต่ว่า นั่นอาจจะช้าไปแล้วสำหรับเรา
สำหรับพันแสงเธอคือคนรักของน้องชาย และผู้หญิงร้ายกาจที่ทำให้น้องชายเขาปางตาย 'เธอ' คือคนต้องห้าม ไม่ใช่คนที่เขาจะรักได้
สำหรับศศิ เขาคือพี่ชายของคนรัก ผู้ชายคนแรกที่ทำให้เธอรู้จักคำว่ารัก และที่ยิ่งกว่า ความเจ็บจากความรัก เขาคือคนที่สอนให้เธอได้รู้จัก เขาสำหรับเธอ คือคนที่ได้แค่มองไกล ๆ แต่ไม่มีวันได้อยู่ใกล้
เขาเกลียดเธอ แต่เธอรักเขา และนั่นคือความรู้สึกระหว่างเรา แต่แล้วเมื่อเวลาผ่านไป ความรู้สึกที่เหมือนจะหายไปจากใจ สุดท้ายกลับยังฝังลึกอยู่ในหัวใจไม่เคยเลือน
เพราะอุบัติเหตุและความจงใจในคืนนั้น ทำให้เราต้องมาเกี่ยวข้องกันอีกครั้ง
*******
"เพื่อไม่ให้มีปัญหายุ่งยากตามมา เราจะอยู่ที่นี่เหมือนเพื่อน แต่เรื่องส่วนตัวของแต่ละคนจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันและกัน คุณมีสิทธิจะทำอะไรก็ได้ เว้นแต่ว่าอย่าให้มีข่าวในทำนองชู้สาวหลุดออกมาแค่อยากเตือนว่าครอบครัวคุณเองจะเสียหาย โดยเฉพาะกับคุณตนุช"
หญิงสาวเย็นวาบก่อนชาไปทั้งตัว โดยเฉพาะที่ใบหน้า เธอสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามเปล่งเสียงออกมาให้แน่วแน่และมั่นคง
"ถ้าเรื่องนั้นไม่ต้องห่วงค่ะ พี่ตู่เขาไม่มีวันทำให้ฉันเสียหายแน่ ๆ ส่วนฉันก็รู้ตัวดีว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ ว่าแต่คุณเองก็ระวัง ๆ ไว้บ้างเหมือนกันนะคะ"
พันแสงมองคนพูดที่หันหลังให้เขา คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน โดยเฉพาะเมื่อได้ยินว่าเธอมั่นใจในตัวตนุชมากแค่ไหน
"เรื่องผมคุณก็ไม่ต้องห่วงหรอก ส่วนเรื่องเมื่อคืน... ผมขอโทษที่ล่วงเกินคุณ ต่อไปจะไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นอีก" พันแสงเอ่ยขึ้นอย่างสำนึกผิด "ขอโทษจริง ๆ"
หญิงสาวกระพริบตาถี่ ๆ เพื่อไม่ให้หยดน้ำที่รื้นอยู่รินไหลให้อับอาย
แล้วจะให้เธอทำอย่างไร ร้องห่มร้องไห้ ขอร้องอ้อนวอนให้เขาเห็นใจเธอให้มาก ๆ กว่านี้?
หญิงสาวผ่อนลมหายใจ เธอหลับตาลงแล้วลืมขึ้นใหม่
ดวงหน้าสวยหวานดูเฉยเมย ดวงตาใสบริสุทธิ์ราวกับตากวางเมื่อตอนบ่ายกลับไม่เหลือเค้า มีเพียงแววเย่อหยิ่งถือตัว อย่างที่ใช้กดคนอื่นให้ด้อยกว่าตนเองปรากฏออกมา
"ฉันเข้าใจ เพราะไม่งั้นภายในสามเดือนนี้ เกิดพลาดมีเรื่องอย่างว่าขึ้นมาแล้วฉันท้อง มันก็คงจะหย่ากันยากมากกว่าเดิม"
หญิงสาวยิ้มออกมานิด ๆ อย่างเย้ยหยัน
"คุณอย่าห่วงเลยค่ะ ฉันไม่โง่พอหาห่วงมาผูกคอหรอก บางครั้งคนเราก็จำเป็นต้องแสดงละคร คุณอาจจะต้องจำใจสักหน่อย กับการที่มีฉันเป็นเมีย"