ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านกั๋วกง

หานลู่โจวยิ้มบางๆ กุมมือนางอย่างอ่อนโยน "ชีวิตของข้าจะมีความหมายได้อย่างไร หากไม่มีเจ้าอยู่ในนั้น
ต่อให้ต้องเผชิญหน้ากับคำครหาและการต่อต้านจากผู้ใด ข้าก็ไม่สนขอเพียงเจ้ายอมอยู่ข้างข้าเท่านั้น" หานลู่โจวพูดเหมือนกับว่าตนนั่งอยู่ตรงกลางดวงใจของนาง เพราะสิ่งที่เขาพูดออกมานั้นมันตรงกับที่นางคิดทุกอย่าง

ฟางหรงมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นนั้น ก่อนจะพยักหน้าอย่างช้า ๆ ราวกับยอมจำนนต่อความรู้สึกของตนเองและของเขา "ถ้าเช่นนั้นข้าจะอยู่เคียงข้างท่านแต่ที่ตรงนั้นต้องเป็นของข้าคนเดียวไม่อนุญาติให้สตรีใดแทนที่"

หานลู่โจวยิ้มกว้างด้วยความยินดี ดวงตาฉายแววซึ้งลึก "เช่นนั้นเจ้าก็จะเป็นสตรีเพียงคนเดียวของข้า ข้าสัญญา
ไม่มีสิ่งใดสำคัญเท่ากับความสุขของเจ้าอีกแล้ว"

ทั้งสองสบตากันด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย ราวกับในที่สุดโลกทั้งใบก็เหลือเพียงแค่เขาและนางความรักที่เขาทั้งสองต่างก็พยายามปกปิด กลับเผยออกมาชัดเจนในที่สุด

"เอาล่ะ ข้าเห็นถึงความจริงใจของท่านแล้ว แต่อนาคตไม่อาจแน่นอน ระหว่างนี้ท่านเอาใจข้ามากหน่อย ข้าจะได้รู้ว่าท่านใส่ใจข้าเพียงใด"ฟางหรงกล่าวด้วยรอยยิ้มน้อย ๆ ก็เพื่ออยากแกล้งคนตัวโตเท่านั้น

"ย่อมได้ ข้ารู้ว่าเจ้าชอบเงิน ในจวนของข้ามีมากมายหากเจ้าอยากได้ก็ไปกับข้าสิ" หานลู่โจวกล่าวชวนขึ้นมาเสียดื้อ ๆ

"ใครอยากได้เงินของท่านกัน!!!" เฟยฟางหรงทำตาโตเมื่อได้ยินเช่นนั้น นี่เขาคงไม่คิดว่านางหน้าเงินหรอกนะ

หานลู่โจวหัวเราะเบา ๆ เมื่อได้ยินคำตอบของนาง "ถ้าไม่ใช่เงินแล้วเจ้าต้องการอะไรล่ะ ข้าจะจัดหาให้ทุกอย่างที่เจ้าต้องการ"

ฟางหรงยิ้มอย่างขบขันก่อนจะตอบ "เจิ้งกั๋วกงผู้เก่งกาจ ท่านเคยเกี๊ยวสตรีมาก่อนหรือไม่เจ้าคะ?" นางเว้นหายใจชั่วครู่ "ข้าต้องการเพียงความจริงใจและความใส่ใจจากท่านเท่านั้น เงินทองน่ะข้าหาด้วยตัวเองได้" ใช่มั้ยล่ะ เงินทองนางจะต้องการไปทำไมในเมื่อนางสามารถหาเองได้ แต่ความรัก ความเข้าใจนี่สิที่นางต้องการ

หานลู่โจวยิ้มกว้าง ดวงตาเปล่งประกาย "เช่นนั้นข้าจะทำให้เจ้าเห็นว่าความจริงใจของข้านั้นมากเพียงใด
จะตามเอาใจเจ้าให้สมใจเลยทีเดียว"

ฟางหรงยิ้มขำ เอ่ยล้อเลียนว่า "เช่นนั้นข้าจะคอยดูเจ้าค่ะว่าท่านจะทำได้จริงหรือไม่ ข้าค่อนข้างจะเอาใจยากเสียด้วย"

หานลู่โจวพยักหน้าอย่างมั่นใจ "ข้าไม่เคยเกรงกลัวสิ่งใด"

ฟางหรงหัวเราะออกมาเบา ๆ พร้อมเอ่ยแซวว่า "ระวังจะต้องเสียทั้งแรงและทั้งเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์นะเจ้าคะ"

หานลู่โจวยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ "หากสิ่งนั้นทำให้เจ้ามีความสุข ข้าก็ยอมทุกอย่าง ขอเพียงให้เจ้ายอมรับข้าก็พอ"