หัวใจในเปลวเพลิง

"ฉันเกลียดเธอม่านไหม!"
"แต่มี่รักพี่นะ ให้โอกาสมี่บ้าง มี่อยากชดใช้ให้พี่จริงๆ" เธอพร่ำบอก แต่เขาเมินหน้าหนี "พี่มองมี่สิ มองมี่ดีๆ พี่เคยรักมี่ ชอบทุกอย่างที่เป็นมี่นี่นา"
สองมือเธอประคองใบหน้าเขาไว้ ตรึงใบหน้าคมคายให้จ้องมองมาแค่เธอ
หัวใจของอชิระเต้นถี่ระรัว เขาใช้งานหัวใจมากเกินไปหรือเปล่านะ ดูนั่นสิ ดวงตากลมโตช่างเว้าวอน ริมฝีปากงามก็ช่างอิ่มเต็มตึงนัก มันน่าจับน่าจูบ น่าลูบแตะเหลือเกิน
"อื้อออ..."
จู่ๆ หล่อนก็รั้งใบหน้าเขาลงไป ก่อนจะจูบเน้นๆ สองมือบังคับใบหน้าเขาไว้ไม่ให้กระดิกหนี รสจูบอันซาบซ่านช่างขมขื่นสิ้นดี จูบนี้ที่เขาไม่ได้ต้องการ
"อ๊ะ!" เธอปล่อยเขาเป็นอิสระ เมื่อรู้ถึงรสเลือดอ่อนๆ เขากัดปากล่างของเธอจนเลือดซึม
"ทำบ้าอะไรของเธอ! คิดว่าฉันจะหลงใหลได้ปลื้มกับจูบห่วยๆ ของเธอเหรอ หลงตัวเองเกินไปแล้ว ผู้หญิงดีๆ มีอีกเป็นร้อย ฉันไม่สนเธอหรอก!"
"พี่อาร์ม..."
"เลิกเรียกฉันแบบนั้นซะที! เธอไม่มีสิทธิ์!"
"มี่รักพี่นะ ต่อให้พี่ร้ายกับมี่ มี่ก็จะทน มี่ทนได้" บอกเขาอย่างหนักแน่น ต่อให้โดนเขาร้ายใส่ ต่อให้เขาไม่เห็นคุณค่า เธอก็จะทน
"โง่จริงๆ ผู้ชายไม่ชอบยังเสนออยู่ได้"
"มี่รู้ค่ะ พี่แค่โกรธมี่เท่านั้นเอง พี่ทำทุกอย่างเพื่อระบายความโกรธของพี่ มี่เข้าใจ"
"นี่เธอ!?"
"เรากลับมาคุยกันดีๆ เถอะนะคะ มี่สัญญาว่าจะเป็นแฟนที่ดี มี่จะไม่ทำให้พี่เสียใจอีก มี่แค่อยากไถ่โทษจริงๆ ไม่ใช่แค่พี่หรอกที่เจ็บปวด คนที่ทิ้งพี่มาก็เจ็บปวดเหมือนกัน มี่แค่อยากให้พี่ยกโทษให้มี่บ้าง"
"ไม่ยกโทษ ไม่ให้อภัย! ไม่มีวัน!"
"พี่อาร์ม..."
"แล้วอะไรนะ อยากกลับมาเป็นแฟนที่ดีงั้นเหรอ เฮอะ! ให้ค่าตัวเองมากไปแล้ว อย่างเธอน่ะ เป็นได้แค่คู่นอนเท่านั้นแหละ คู่นอนชั่วครั้งชั่วคราวน่ะมี่ รู้จักไหม"
น้ำตาของม่านไหมร่วงหล่นบนใบหน้า เจ็บจนใจชา แต่ข่มกลั้นอย่างอดทน
"งั้น...แค่คู่นอนก็ได้ มานอนด้วยกันเถอะ ถ้าพี่ให้มี่ได้แค่นั้น ก็ได้ค่ะ มี่ยอม"
"ม่านไหม!?"
อชิระไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้จากปากเจ้าหล่อน หล่อนไม่มีศักดิ์ศรีเลยหรือไง หล่อนบ้าไปแล้ว
ครืดดด...
ประตูห้องถูกผลักให้กว้างกว่าเดิม ก่อนที่ร่างเล็กๆ ของแม่หนูวัยสี่ขวบเศษจะวิ่งเข้ามา
"แม่คะ! แม่!?"
"ขอโทษค่ะคุณมี่ คือว่า..."
พนักงานที่พาน้องมาส่งแม่ เอ่ยขออภัย
"ไม่เป็นไร ขอบใจจ้ะ" บอกพนักงานแล้วหลบสายตา เอาหลังมือเช็ดน้ำตาเร็วๆ อีกฝ่ายจากไปเงียบๆ ทิ้งไว้เพียงแม่หนูตัวเล็กที่วิ่งเข้ามาหาเธอ
"แม่คะ แม่ร้องไห้เหรอ"
"เปล่าจ้ะลูก ฝุ่นเข้าตาน่ะ"
เด็กหญิงตัวน้อยหันไปมองคุณลุงที่ยืนอยู่ ดวงตาของแม่หนูวาววับเอาเรื่อง
"ลุนตีแม่เหรอ!"
ไม่ใช่แค่น้ำเสียงเข้มๆ แต่สีหน้าคือบอกว่าพร้อมไฟว์กับลุงเต็มที่
อชิระเป็นงง ทั้งงงคำถาม ทั้งงงกับแม่คนแก้มยุ้ย แม่หนูนี่น่ารักมาก ตากลม ผมยาว ปากจิ้มลิ้ม น่าเอ็นดูชะมัด
สองแม่ลูกจับจูงกันออกจากห้องประชุม อชิระมองตาม วูบหนึ่งที่เห็นคนทั้งสองจูงมือกัน บางอย่างก็สะกิดใจเขา ให้เขาเรียกหล่อนไว้
"นี่! ลูกสาวเธอน่ะ กี่ขวบแล้ว"
ม่านไหมไม่ได้หันไปหาคนถาม เธอหยุดยืนกลางทาง กำลังจะก้าวต่อ เขาก็วิ่งมาขวางหน้ากัน
"ฉันถามก็ตอบ!"
"ไม่ใช่ลูกของพี่ค่ะ"
"ปฏิเสธไวไปหรือเปล่า ฉันถามว่าลูกเธอกี่ขวบ ไม่ได้ถามว่าลูกฉันไหม!"
ม่านไหมมองลงไปยังคนที่ตนจูงมืออยู่ แม่หนูน้อยหน้าเสียเมื่อคุณลุงตะคอกแม่เสียงดัง
"พี่กำลังทำให้เด็กกลัว"
"แล้วกี่ขวบล่ะ ลูกเธอน่ะ ตอบสิ"
เขาถามซ้ำ ใจมันเต้นระรัวจนเหมือนจะกระโจนออกจากอก
"สี่ขวบค่ะ สี่ขวบเศษแล้ว"
"อะไร? อย่าบอกนะว่าเด็กนี่?"
"ก็บอกแล้วว่าไม่ใช่ พี่ไม่ได้ยินที่มี่พูดเหรอ"
"เธอโกหกฉันน่ะสิ"
"พี่อาร์ม!?"
"แม่คะ ไปกัน เร็วเข้า!" ใบบุญรีบจูงมือแม่ไป
อชิระยังงงอยู่ ตกลงว่าใช่หรือเปล่านะ แม่หนูตาโตแก้มยุ้ยนั่น ใช่ลูกของเขาหรือเปล่า
โอ...ให้ตายเถอะ แล้วถ้าใช่ล่ะ! นี่เขาพลาดอะไรไป!


*****
นิยายเรื่องนี้อยู่ใน ซีรีส์ไฟรัก
1.ดอกไม้ใกล้ไฟ -> เจียมใจ
2.หัวใจในเปลวเพลิง -> อัญจรี
***** แยกเล่มอ่านได้ เนื้อหาไม่ต่อเนื่องกัน มีตัวละครเชื่อมกันคือ ใบบุญกับเต็มสิบ ค่ะ

นิยายโรมานซ์ จบดี ไม่มีนอกกายนอกใจ
กรุณาอ่านตัวอย่างก่อนสั่งซื้อ