อยู่ในโอวาท

"ปรัตยา" พี่ชายที่ "แก้วเจ้าจอม" ชอบมาโดยตลอด เธอเชื่อฟังและอยู่ในโอวาทของเขา
กระทั่งเราสองคนได้แต่งงานกันเพราะความเหมาะสม ถึงเขาจะไม่รักเธอก็ยอมอยู่ในสถานะสามี
ซึ่งหญิงสาวรู้มาตลอดว่าเขาชอบพอลูกสาวติดแม่เลี้ยง "ดาวประดับ"
ความอดทนของเธอมีขีดจำกัด จนถึงวันหนึ่งจึงตัดสินใจหนีไปแล้วทิ้งใบหย่าไว้ให้เขา
ชายหนุ่มไม่อาจยอมปล่อยเธอไปได้
จึงต้องตามภรรยากลับมา...เพื่ออยู่ในโอวาทอีกครั้ง
.
.
.
"น้องแก้วรอตรงนี้ก่อนนะคะ พี่จะไปรับยาให้เอง" เธอนั่งรถเข็นเพราะเดินไม่ถนัด เริ่มเจ็บแผลที่เข่าทั้งสองข้างและฝ่ามือ ยิ้มให้คนอายุเยอะกว่าซึ่งช่วยเหลือหล่อนทุกอย่าง นึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่งถ้าไม่ได้อีกฝ่ายเธอก็คงแย่ไปแล้ว
"ขอบคุณค่ะ"
เธอนั่งรออยู่ที่เดิมก่อนหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าเพื่อโทรไปเล่าให้สามีฟัง ตอนนี้คนร้ายถูกจับแล้วจึงบอกทนายประจำตระกูลให้จัดการเอาเรื่องถึงที่สุด หล่อนไม่อยากไปเจอหน้าคนร้ายอีก เหตุการณ์เพิ่งเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ ความรู้สึกกลัวยังเกาะกินใจ
รอสายเขาสักพักก็ไม่มีการตอบกลับ กระทั่งดวงตากลมเงยจากเครื่องมือสื่อสารแล้วพบชายหนุ่มคู่หนึ่งที่เดินจับมือกันผ่านหน้าเธอไป เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหล่อนนั่งอยู่ตรงนี้ อาจเป็นเพราะใส่หน้ากากอนามัยปิดหน้าไปกว่าครึ่งหรือเปล่า
"พี่ใหญ่...ดาว" พึมพำเสียงเบาแล้วนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น
ตืด ตืด ตืด
สายถูกตัดไปแล้วแต่เธอก็ยังกำโทรศัพท์เอาไว้แน่นเหมือนเดิม หัวใจหล่นไปอยู่ตาตุ่มพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้า ขณะที่เธอเจอเหตุการณ์ร้ายและเจ็บปวดกับมัน แต่เขากลับเดินจับมือกับหญิงคนอื่นหน้าชื่นตาบาน
มองไม่เห็นหล่อน...ที่อยู่ต่อหน้าด้วยซ้ำ