หวนคืนอีกครา สู่ราชันคลั่งรักแห่งรัตติกาล

เหตุการณ์เกิดขึ้นราวๆ 1,000 ปี ก่อนหน้านี้ ณ จวนเสนาบดี สกุลจาง

"ขอโทษนะ นรกไปทางไหน?" เด็กชายที่ดูจากภาพลักษณ์ภายนอก อายุราวๆ 5 ขวบ หน้าตาดี มีเค้าโครงความหล่อเหลาแต่เล็ก แต่งกายในชุดสีขาวดูสุภาพ เอ่ยถาม เด็กผู้หญิงที่อยู่ในวัยไล่เลี่ยกัน เด็กผู้หญิง หน้าตาน่ารัก ดูใสซื่อเหมือนผ้าขาว ผิวพรรณขาวผุดผ่อง เหมือนตุ๊กตาตัวน้อย เอียงคอย้อนถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจความหมายนัก

"เจ้าหมายถึงที่ใด?"

"นรก"

"ครกหรอ?"

"ข้าบอกว่านรก! อย่ามายียวนกวนข้า"

"เป็นที่แบบใดกัน ในจวนแห่งนี้ไม่มีสถานที่เรียกว่านรกอยู่เป็นแน่ ข้ามั่นใจ ตอนนี้ท่านพ่อและท่านแม่ไปธุระ เย็นๆถึงจะกลับ เจ้าเป็นแขกเหรอ?"

"นี่เจ้าโง่หรือเจ้าโง่!" เด็กชายตะคอกออกมาแฝงแววตำหนิ

"ข้าไม่รู้ ทำไมต้องตะคอกด้วย ท่านพ่อเคยพูดไว้ คนไม่รู้ย่อมไม่ผิด เจ้าไม่มีสิทธิ์มาตัดสินว่าข้าโง่หรือไม่ เจ้าคนนอก!"

"อยากตายหรือไง"

"มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีสมอง มีความคิด ไม่ควรใช้ความรุนแรงในการแก้ปัญหา เราไม่ใช่สัตว์ที่จะใช้สัญชาตญาณในการทำร้ายผู้อื่น"

"หึหึ ต่อปากต่อคำเก่งดีนัก" เด็กชายบีบแขนเด็กหญิงแน่น จนข้อมือเล็กๆปรากฏรอยแดง

"โอ๊ยยยย! ข้าเจ็บ!! บิดาของเจ้าไม่ได้สอนหรือไง เจ้าไม่สมควรทำให้ผู้อื่นเจ็บปวด!" เด็กหญิงน้ำตาซึม

ไม่อยากจะเชื่อว่า เด็กตัวเล็กๆแค่นี้มีพละกำลังมากพอที่จะทำให้รู้สึกเจ็บปวดราวกับกระดูกจะหักในไม่ช้า

"ไยข้าต้องสน ข้าไม่ใช่มนุษย์เฉกเช่นเจ้า! บิดา! บิดา! บิดา! บิดาของเจ้า! ข้ามิได้สนใจ"

"เจ้าเป็นใคร?"

"ข้าคือปีศาจผู้แสนโหดเหี้ยม อ๊ะ!!"

ในจังหวะนั้น ที่เด็กชายเผลอ

เด็กหญิงงับเข้าที่แขนของเด็กชายอย่างแรง 

"ดี! ดียิ่งนัก! นี่คือสิ่งที่บิดาของเจ้าสอนหรือไม่!!" ข้อมือของเขาเป็นรอยฟันซี่เล็กๆของเด็กหญิง 

"ใช่! บิดาข้าบอกว่าบุรุษไม่ควรรังแกสตรี และข้าไม่ควรยอมให้เจ้ามาทำทำร้ายข้าฝ่ายเดียวแน่!" เด็กหญิงยืดอกตอบด้วยท่าทีไม่เกรงกลัว

"หึหึหึ" รอยยิ้มค่อยๆปรากฏบนใบหน้าของเด็กชาย

"เจ้ายิ้มอะไร?"

"เจ้าช่างถูกใจข้ายิ่งนัก" เด็กชายคลายมือออก พร้อมจ้องมองแขนเล็กๆนั่นอย่างนึกสงสัย ใบหน้าของเด็กหญิงไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ แต่ข้อมือน้อยๆนั่นสั่นไหว

ไม่สิ! เด็กหญิงคนนี้กำลังตัวสั่น!! 

เด็กหญิงขอบตาสองข้างร้อนผ่าว พยายามอดทน อดกลั้น

"เจ้าเจ็บหรือไม่?" ทันทีที่เขาถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนลง น้ำใสๆที่ก่อนหน้านี้ เด็กหญิงพยายามกลั้นไว้ ค่อยๆไหลลงมาอาบแก้ม

"ข้าเจ็บมาก เจ้ารังแกข้า" น้ำเสียงของเธอสั่น ฟังคล้ายๆจะร้องไห้ออกมาเต็มแก่

ทำให้คนฟังรู้สึกเวทนาสงสารจับใจ

เป็นครั้งแรกที่เด็กชายทำตัวไม่ถูก 

น้ำใสๆค่อยๆไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองของเด็กหญิง ริมฝีปากของเธอเม้มแน่น หน้าแดงก่ำ

"จะเจ้า เจ้า! ช่างอ่อนแอยิ่งนัก เหตุใดโดนแค่นี้ก็ร้องไห้แล้ว ข้าขอโทษ" เขาตะกุกตะกักและทำตัวไม่ถูกไปชั่วขณะ

ก่อนเอื้อมมือไปค่อยๆซับน้ำตาให้เด็กหญิงตัวน้อยด้วยท่าทีเงอะงะ 

เขาก้มลงหยิบผงบางอย่างออกมาจากถุงผ้าสีแดงสดราวสีเลือด 

เด็กชายเอื้อมมือจับข้อมือเล็กๆนั่น พลางเพ่งพินิจ พิจารณา เขาค่อยๆเป่าผงสีขาวละเอียดที่มีประกายระยิบระยับนั่นลงบนข้อมือเล็กๆของเด็กหญิง

ความเจ็บค่อยๆบรรเทาลง ก่อนรอยช้ำจะจางหายไปในพริบตา ทุกอย่างกลับเป็นปกติ เหมือนไม่มีเรื่องราวเหล่านี้เกิดขึ้นมาก่อน

"....." เด็กหญิงมองดูเหตุการณ์นั้นอึ้งๆก่อนกล่าวชื่นชม

"ว้าว ! สุดยอด! เจ้าทำได้ยังไง?"

"หึหึ ข้าสามารถทำได้ทุกอย่าง ตามที่ข้าปรารถนา"

"เจ้าเก่งมาก ว่าแต่เพราะเหตุใดจึงเปลี่ยนใจช่วยช้า" เด็กหญิงปรบมือพร้อมกล่าวชื่นชมด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ฉีกยิ้มกว้างเผยให้เห็นฟันซี่เล็กๆ สีขาวที่เรียงรายภายในปากชัดเจน

"1.เพราะเจ้าน่าสนใจ  2.เพราะข้าถูกใจเจ้า"

"เจ้าบอกว่าเจ้าเป็นปีศาจ! ปีศาจคืออะไร?"

"เจ้าช่างใคร่รู้นัก ในโลกของข้า มีอารยธรรมเฉกเช่นมนุษย์ แตกต่างแค่เพียงพวกเรามีพละกำลังเหนือกว่า มีสติปัญญามากกว่า คนละเผ่าพันธุ์กัน เจ้าเข้าใจที่ข้ากล่าวหรือไม่ เหตุจึงทำหน้าตาแปลกพิกล" เด็กชายถามขึ้น ทันทีที่เห็นดวงตาใสซื่อของเด็กหญิงกะพริบปริบๆ เอียงคอมองอย่างตั้งใจ

"ข้าเข้าใจ ข้ามิใช่คนโง่!"

"งั้นก็ดี"

"แล้วทำไมเจ้าจึงต้องไปนรก?" เธอถามต่ออย่างสงสัย

"ไปเพื่อถอนหมั้น! เจ้ายังมีคำถามอีกหรือไม่?"