ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายท้ายหมู่บ้านผู้มั่งคั่ง

กมลาภาทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายลูกสอง สามีหนีไปมีหญิงอื่น ลูกชายคนโตหูหนวก อาชีพเดิมคือขอทาน แล้วอย่างนี้นางเอาอะไรเลี้ยงลูก

...........................
ดลธีกับบ่าวรับใช้มาที่ร้านเถ้าแก่เส็งอีกครั้ง คราวนี้มีสินค้าที่ดูแปลกตากว่าครั้งที่แล้ว เขามองอยู่นานก่อนจะเอ่ยถามเถ้าแก่ "เป็นฝีมือนางอีกแล้วรึ"

           "ขอรับ วันนี้มีพนักงานในอำเภอมาซื้อไปหนึ่งใบด้วยนะขอรับ"

           "อืม สำหรับสตรีก็เหมาะสมอยู่เหมือนกัน"

           "นายท่านไม่ลองซื้อไปให้คนสนิทสักใบหรือขอรับ" เถ้าแก่ไม่กล้าพูดออกไปตรง ๆ ว่าคนสนิทที่เขากล่าวถึงหมายถึงคนรัก

           ดลธีทำเหมือนไม่เข้าใจกับสิ่งที่เถ้าแก่กำลังจะสื่อหันหน้าไปทางบ่าวรับใช้แล้วเอ่ยขึ้น "เอาไหมหม่ำข้าจะซื้อให้เจ้า"

           หม่ำหัวเราะแห้ง ๆ "นายท่านล้อข้าเล่นแล้ว"

           ทั้งเถ้าแก่เส็งและดลธีต่างหัวเราะเสียงดัง

           "นายท่านมาวันนี้มีอะไรให้ข้ารับใช้หรือขอรับ" เถ้าแก่เส็งรู้ดีว่าถ้าเขาไม่มีธุระจะไม่แวะมาที่ร้านบ่อยขนาดนี้

           "ข้าอยากเจอนาง"

           "แม่นางที่ถักกระเป๋านี้หรือขอรับ"

           "ใช่ เป็นนาง"

           "เอ่อแต่นาง" ปรารถนาขอร้องกับเถ้าแก่เส็งไว้ว่าไม่อยากให้ใครรู้จักตัวตนของนาง ขอให้พวกเขารู้จักแค่สินค้าของนางก็พอแล้ว

           เขาไม่เปิดโอกาสให้เถ้าแก่ปฏิเสธ "บอกนางว่าข้ามีงานให้นางทำรายได้ไม่ต่ำกว่าสี่สิบเหรียญทอง นางจะสนใจทำหรือไม่ก็แล้วแต่นาง" เขากล่าวต่อพร้อมยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ "ถ้านางพร้อมเมื่อไรก็เข้าไปแจ้งคนของข้าตามที่อยู่นี้"

           "ขอรับ"

           "กระเป๋าสามใบนี้ข้าจะรับซื้อทั้งหมดเอง จัดการให้ข้าด้วย"

           "ขอรับนายท่าน" เถ้าแก่กุลีกุจอจัดการให้เขาทันที