ศิษย์พี่สอนคัมภีร์บำเพ็ญคู่ เล่ม1

"ข้าไม่แต่ง!!!" ซื่อจื่อตะโกนเสียงดังฟังชัดหน้าจวนเจ้าเมือง ท่านอ๋องโกรธหนักจึงปล่อยบุตรชายให้เดินทางกลับสำนักด้วยตนเอง แต่เพราะอาการป่วย จึงบังเอิญเจอสตรีผู้หนึ่งที่มีร่างหยินบริสุทธิ์เข้าพอดี
[[ซื่อจื่อไม่เอาไหนVSบุตรอนุขี้แย]]

"เหตุใดนางมานอนกอดเจ้า?"

"ข้าไม่รู้"

"เรื่องนั้นช่างก่อนก็ได้ เหตุใดนั่งให้นางกอดทั้งคืน?"

"ข้ารำคาญ"

"รำคาญที่นางเอาแต่บีบบังคับเจ้า? "

"รำคาญเจ้าที่เอาแต่ถามเรื่องนาง"

+++++++++++++++++++++

"ฮือๆ "

"ไม่ได้"

"แงๆ "

"ย่วนย่วน เจ้าร้องเป็นเด็กเช่นนี้แล้วมันจะกลั่นน้ำตาได้อย่างไร"

"แง๊!"

"โอ๊ย! เจ้าแหกปากเช่นนั้นเดี๋ยวพวกเฝ้าหน้าประตูก็รู้พอดี"

"ก็ตอนนี้ข้าดีใจที่เจ้าและเสี่ยวไป๋มา จู่ๆ ให้ข้าร้องไห้ เจ้ายังมีความเป็นคนอยู่ไหมเว่ยอิน"

"เจ้าดูที่ข้าสิ ใช่คนหรือไม่เล่า?"

เห็นเจ้าตัวนั่งหางตกขนสีขาวเต็มไปด้วยดินโคลนสีเข้ม จึงได้ถอนหายใจ "ข้าหมดหนทางจริงๆ"

"แล้วไม่กลัวว่าจะถูกสงลู่อิ่นผู้นั้นรังแกเจ้าจนตายหรือไง"

"ข้าตายก็ไม่โดดเดี่ยว ตอนนี้มีพวกเจ้า"

"เจ้าเป็นบ้าไปแล้ว แม่ของเจ้าเล่า นางรอเจ้าประสบความสำเร็จเอาไปเชิดชูนางเพื่อจะได้ไม่ถูกฮูหยินใหญ่รังแก แต่ตอนนี้เจ้า เจ้า!"

กระต่ายขนเปื้อนนั่งแหมะลงไปจนเห็นพุงนุ่มๆ นางยื่นมือลูบเบาๆ "เอาน่า พวกเขาไม่ทำข้าตายหรอก"

"แต่เจ้าไม่เป็นอันใดแน่หรือ อย่างน้อยตอนนี้ก็ต้องให้หมอสักคนตรวจ หน้าเจ้าซีดยิ่งกว่างูตายแล้ว"

เสี่ยวไป๋ที่นอนขดอยู่ไม่ไกลถึงกับปรายตามอง

เจ้าสิตาย กระต่ายอย่างเจ้าสิตาย..

++++++++++++++++++++++

เรื่องเกิดจากมีคนลงชื่อหลิวย่วนย่วนเข้าประลองทั้งที่นางเป็นเพียงตัวไร้ค่าของสำนัก เจตนาเพื่อทำให้ถูกฆ่าตายหรือทำให้พิการ แต่ด้วยอาการประหลาดของเฉิงย่าหนาน เขาไม่อยากขายหน้าเพราะถูกบังคับให้เข้าร่วมงานประลองในนามของอาจารย์ จึงต้องยื่นมือช่วยเหลือเพื่อให้นางเอาตัวรอดได้โดยมีเงื่อนไขว่า นางจะต้องไม่ร้องไห้ต่อหน้าผู้อื่นอีก

[[ชี้แจง:นิยายเรื่องนี้มี3เล่มจบ]]
เล่ม2 นำเข้าระบบวันที่29/11/2567
เล่ม3(จบ) นำเข้าระบบวันที่30/11/2567

+++++++
เฉิงย่าหนาน ผู้มีดวงหน้าเกลี้ยงเกลาริมปากบางกระจับ นัยน์ตาชั้นเดียวหางคิ้วชี้ขึ้นเล็กน้อย ราวกับว่ามองเพียงผิวเผินเขาเป็นคุณชายที่ดูเย่อหยิ่ง แต่ไม่มีใครไม่รู้ ชื่อเสียงในตงไห่เขาคือบุรุษที่สตรีไม่อยากแต่งงานด้วยมากที่สุด

นักเลงใหญ่ ผีพนันตัวยง ความรู้น้อยนิดโง่เขลา ความสามารถด้านวิชายุทธต่ำต้อย ชอบตีคลีบนหลังม้า ราวกับว่าเป็นเพียงฟืนผุท่อนหนึ่งที่รอวันตาย

ตัวอย่าง

"เหตุใดท่านมานอนกับข้า!"

"เจ้าดูให้ดี ตอนนี้เป็นใครที่นอนกับใคร" เพราะเห็นสายตากล่าวหาของนาง จึงเอ่ยเพิ่มขึ้นมา "เจ้าละเมอแล้วกอดข้าร้องไห้"

"ข้าหรือ?"

"งั้นเจ้าคิดว่าข้ายกเจ้ามานอนตักตัวเองงั้นสิ?"

นางลุกขึ้นแล้วเอ่ยกับหลี่หมิงฮุย "ข้าจะไปล้างหน้าเจ้าค่ะ"

"อ่อๆ ได้ แต่อย่าไปไกลนัก"

"เจ้าค่ะศิษย์พี่"

มองร่างบางเดินออกไปไกลแล้วจึงได้ถามสหายขึ้น

"เหตุใดนางมานอนกอดเจ้า?"

"ข้าไม่รู้"

"เรื่องนั้นช่างก่อนก็ได้ เหตุใดนั่งให้นางกอดทั้งคืน?"

"ข้ารำคาญ"

"รำคาญที่นางเอาแต่บีบบังคับเจ้า? "

"รำคาญเจ้าที่เอาแต่ถามเรื่องนาง รีบเดินทางต่อเสียที ข้าจะได้รีบกลับสำนัก" เจ้าตัวสะบัดแขนเสื้อด้วยท่าทางมีน้ำโหสุดๆ มีเรื่องที่ทำให้ไม่เข้าใจเพิ่มมาแล้ว ยังมีคนมาถามเอาสิ่งที่เขาให้คำตอบไม่ได้เช่นนี้อีก แล้วจะต้องให้เขาตอบอะไร

แต่หลี่หมิงฮุยกลับตะโกนประโยคหนึ่ง

"อย่าลืมว่าเจ้ากำลังจะแต่งงาน"


++++++++
นิยายเน้นความน่ารักของสหาย และการอยู่กับคนรัก เป็นเพียงจินตนาการเท่านั้น มีบางพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม โปรดใช้วิจาณญาณในการอ่าน