เดชดาบเดียวดาย (เล่ม ๒) (จบ)

บุรุษผู้หนึ่งสามารถทนรับความเจ็บช้ำได้ถึงเพียงไหน?
ถ้าชีวิตที่ผ่านมาเป็นแค่ภาพลวงตา ทุกคำบอกรักเป็นแค่คำลวง
ไม่เคยมีใครต้องการเขา แต่ทุกคนต้องการผลประโยชน์ของเขา
สีปิงซาน ยอดฝีมือผู้เลื่องลือในยุทธภพ เขาแตกฉานในศาสตร์ทุกแขนง มีอาจารย์เป็นเจ้าสำนักดัง กำลังจะแต่งงานกับโฉมสะคราญที่ทุกคนหมายปอง และมีสหายที่ผูกพันเหมือนพี่น้อง เขาเป็นผู้กล้าและผู้เสียสละ ทำทุกอย่างเพื่อผู้อื่น เชื่อมาตลอดว่าคนรอบข้างล้วนเลื่อมใสชื่นชม
แต่แล้ว ผู้กล้า กลับเป็น ไอ้โง่
อาจารย์ที่เคารพเสมือนบิดากลับทำลายชีวิตเขา โฉมสะคราญนางนั้นกลับเป็นหญิงแพศยาหลอกลวง สหายรอบกายไม่เคยมีความจริงใจ เมื่อหมดผลประโยชน์ คนที่เคยยิ้มให้ก็สามารถยื่นดาบมาแทงเขาได้ ครั้นคิดว่าเขาพ่ายแพ้จากไป ยังพากันถ่มน้ำลายใส่ป้ายวิญญาณ
________________________________________
เหตุการณ์เป็นเช่นนี้ ผู้ใดย่อมอยากร้องไห้
แต่สีปิงซานทราบดีว่า ในขณะที่เขากำลังร้องไห้ พวกมันคงกำลังรุมหัวร่อ
มีเหตุผลใดสมควรปล่อยคนชั่วช้าแบบนี้ไปหรือ?
สีปิงซานอาจส่งพวกมันไปขุมนรกได้ตั้งแต่วันแรก แต่แบบนั้นคงไม่สะใจ เขาจะปล่อยให้พวกมันได้ใช้ชีวิตที่ช่วงชิงมาจากเขาอย่างมีความสุข เพื่อที่จะได้ทุกข์ไปทั้งใจ ในวันที่สีปิงซานย้อนกลับมา และตอนนั้นเขาจะเป็นคนที่กู่ก้องร้องหัวร่อ ในขณะที่พวกมันต้องร้องไห้
พบกับการแก้แค้นได้ใน... เดชดาบเดียวดาย