เสน่หาคืนใจ

เพราะความผิดพลาดในอดีต ทำให้เธอต้องหายไปจากชีวิตของเขานานถึงสี่ปี จนเธอหวนคืนกลับมาอีกครั้ง เขาก็ได้ตั้งปณิธานอันแน่วแน่แล้วว่า จะไม่มีวันเสียเธอไปอีกครั้ง

ปานวาดช้อนสายตาขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยท่าทีหวาดกลัว และพยายามที่จะขืนตัวเองออก เพราะตอนนี้นวกรก็เริ่มจะทำรุ่มร่ามกับเธอมากขึ้น โดยเขาใช้ริมฝีปากโลมไล้ใบหน้าของเธอราวกับคนหื่นห่าม มันทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงกับพฤติกรรมของเขามากกว่า
“คุณทำแบบนี้ทำไม” ปานวาดเอ่ยถามออกมา ดวงตาทั้งสองคลอไปด้วยน้ำตาแห่งความหวาดกลัว แต่ที่ตัดสินใจถาม ก็เพราะอยากรู้ว่าเขาทำแบบนี้ไปทำไม และเพื่ออะไร
แต่นวกรก็ไม่ตอบ เขาแสยะยิ้มกับคำถามของเธอ และพูดออกมาชนิดที่ว่าไปกันคนละเรื่องเลยด้วยซ้ำ
“พี่ว่าพี่พูดชัดแล้วนะ ว่าห้ามหลบหน้าพี่ ห้ามหนี แต่วาดทำทุกอย่างเลย แล้ววาดจะให้พี่ทำยังไงดี ห๊ะ! จะให้พี่ทำยังไง!”
ปานวาดสะดุ้งเพราะความตกใจ ที่จู่ๆเขาก็ตะเบ็งเสียงใส่เธอ อีกทั้งตอนนี้ยังใช้ความสูงใหญ่ของตัวเอง มายืนค้ำข่มขวัญเธออีกด้วย
“คุณกร ถ้าคุณยังไม่ออกไป ฉันจะร้องให้คนช่วย” ปานวาดพูดขู่เขา แต่น้ำเสียงนั้นก็สั่นจนน่าหัวเราะสิ้นดี
“ก็เอาสิ ร้องเลย คิดว่าพี่กลัวหรอวาด” เขาเองก็ท้าเช่นกัน ก่อนจะยื่นหน้ามาประชิดกับเธอแล้วพูดต่ออีกว่า
“วาดก็รู้จักนิสัยพี่ดีนี่ ว่าพี่ไม่ใช่คนใจดีอะไรขนาดนั้น”
พอเขาพูดมาแบบนั้น ภาพในวันเก่าก็ย้อนมาให้คิดทันที เหตุการณ์ต่างๆที่เธอจำได้ไม่เคยลืม..