แม่มึงเอย

ยศฐาบรรดาศักดิ์สูงเสียดฟ้า ก็ไม่อาจดึงรั้งผู้ใดไว้ข้างกาย

"ร่ำร้องในวันที่สาย อ้อนวอนในสิ่งที่ผู้อื่นทำไม่ได้ "

" เลือกเอาจะอยู่หรือจะดับสูญ "

" ขอเพียงแค่แม่ชอบ พ่อจะหลอมขึ้นมาอีกเท่าไหร่ก็ย่อมได้...คุ้มครองเจ้าดุจอัญมณีสีอำพัน "

" เครื่องทองคำรายล้อมครองดวงจิต ดึงรั้งเจ้าอยู่เป็นนิตย์ ผูกดวงจิต ผูกสมัคร รักมั่น แด่เจ้าเอย "

" ข้อเท้าของแม่มึงไม่ควรจะโล่งเช่นนี้เลย หากพ่อเชื่อฟังแม่ คงจะดีกว่านี้ "

คำโปรย

ยศฐาบรรดาศักดิ์สูงเสียดฟ้า ก็ไม่อาจดึงรั้งผู้ใดไว้ข้างกาย

ความรักถึงจุดแตกดับ ความไว้วางใจถูกพังทลายลง ความเชื่อถูกดูหมิ่นเหยียดหยาม ทุกสิ่งเหล่านี้ล้วนนำพาความเจ็บปวดทรมานมากระทบอย่างแสนสาหัส
ทว่าความรู้สึกของคนเรานั้นกับสวนทาง ผู้ที่จากไปร้องขอว่าอย่าได้พบเจอกันอีก แต่ผู้ที่อยู่กลับดึงรั้งและผูกพันธะเอาไว้ด้วยจิตวิญญาณ