เพราะเธอคือรักที่เฝ้ารอ

แพร แพรไพลิน หญิงสาวอินโทรเวิร์ต วัยยี่สิบเก้า ย่างเข้าสู่สามสิบปี หน้าตาธรรมดา ไม่ได้จัดว่าสวยมาก ผู้หญิงที่ไม่เคยมีแฟนมาก่อนในชีวิต!
ชีวิตนี้เธอชอบผู้ชายหล่อเป็นชีวิตจิตใจ มีผู้ชายในนิยายเป็นสเปก ต้องสูง ขาว ตี๋ สะอาด เหมือนอาบน้ำวันละสิบรอบ ต้องรักสุขภาพ ดูแลตัวเอง ขยันทำงาน หน้าที่การงานมั่นคง ต้องใส่ใจ เทคแคร์ดี ใจเย็น ต้องไม่เจ้าชู้ รักเธอคนเดียว ทะนุถนอมเธอกว่าใคร ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ และอีกสารพัดสเปกที่เธอตั้งไว้
คำถามคือเธอจะไปหาผู้ชายแบบนั้นจากที่ไหน?
ก็นั่นน่ะสิ ถ้าเธอรู้เธอคงมีแฟนไปนานแล้ว!
ในขณะที่คนรอบตัว เพื่อนรุ่นเดียวกันแต่งงาน มีลูก มีบ้าน มีรถ บางคนก็ประสบความสำเร็จในการงาน ตัดมาที่เธอที่วันหยุดยังนอนตื่นเที่ยง น้ำไม่ยอมอาบ ขลุกอยู่ในห้องเอาแต่อ่านนิยาย!

ทำไมวัยจะเข้าสามสิบของเธอ ถึงต่างกับเพื่อนวัยเดียวกันนักล่ะ?

แต่ก็เพราะอายุจะเข้าเลขสามนี่แหละ เธอถึงอยากเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างในชีวิต
อยู่ๆ ก็ไม่รู้อะไรดลใจให้โทรศัพท์ที่เธอกำลังไถอยู่ เลื่อนขึ้นมาเจอคลิปออกกำลังกายคลิปนึง เธอจึงตัดสินใจว่า

เธอจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง!

แล้วการเดินเข้ายิมครั้งแรกในชีวิตของเธอก็เริ่มต้นขึ้น ซึ่งนำพาให้เธอได้มาเจอกับ ตฤณ ผู้ชายที่เธอคิดว่าเขาคือเทรนเนอร์ของยิม คนที่ตรงสเปกทุกอย่างที่เธอคิดไว้ หล่อ สูง ขาวตี๋ ยิ้มสวย ใจดี ใจเย็น

ใช่! เขาคือสเปกเธอทุกอย่าง! คือคนที่เธอเฝ้ารอมาตลอด!

แต่เธอจะมีวาสนาได้เคียงคู่กับเขาไหม ติดตามได้ใน "เพราะเธอคือรักที่เฝ้ารอ"
-----------------
"ถ้าแพรคิดว่าพี่ทำแบบนี้กับคนอื่นด้วย พี่ขอบอกเลยว่าไม่ สิ่งที่พี่ทำอยู่ ถ้ามันยังไม่ชัดเจนว่าพี่กำลังจีบแพร ถ้างั้นพี่จะบอกแพรตรงๆว่าพี่ชอบแพร และที่พี่ทำทุกอย่าง ก็เพราะว่าพี่กำลังจีบแพรอยู่"

"แล้วทำไม...แพรถึงอยากมีแฟนล่ะ?"
"ถ้าแพรยังตอบตัวเองไม่ได้ ก็ไม่ต้องมีหรอก"
"รอให้เจอคนที่ใช่จริงๆก่อน" พอเขาพูดประโยคนี้ ก็เป็นจังหวะที่ทั้งสองคนหันมามองหน้ากัน ก่อนที่เขาจะส่งสายตาที่ทำให้หัวใจแพรไพลินเริ่มเต้นผิดจังหวะอีกครั้งมาให้เธอ แล้วก็พูดต่อจนจบ
"ถึงเวลานั้นก็เต็มที่ไปเลย"

คนที่มักจะทักทายเธอด้วยประโยคที่ว่า
น้องแพรฟิตจังเลยนะ
แพรวันนี้เล่นอะไร?
คนที่ชอบชวนเธอไปกินแซนด์วิชที่เขาทำในครัว
แพรมากินแซนด์วิช pre workout กับพี่ก่อนมา
พอออกกำลังเสร็จ เขาก็มักจะพูดว่า
ไปกินโปรตีนกับพี่ไหม แล้วก็มักจะยื่นขวดน้ำมาให้เธอหลังจากออกกำลังกายเสร็จ พร้อมกับพูดว่า อ่ะ ดื่มน้ำก่อน

"ไม่รู้ตัวเลยเหรอ ว่าเชือกรองเท้าหลุด" เขาพูดขึ้น จนเธอต้องรีบก้มไปมองรองเท้าที่ตัวเองใส่ คงจะพึ่งหลุดตอนที่เธอวิ่งเสร็จนี่แหละ ไม่งั้นเธอคงจะล้มหัวทิ่มไปแล้ว
แพรไพลินไม่ได้ตอบเขา แต่กำลังจะก้มลงไปผูกเชือกรองเท้าที่หลุดของตัวเองตามสัญชาตญาณ แต่ทว่ากลับช้ากว่าคนที่อยู่ตรงหน้า
เขาก้มลงไปนั่งคุกเข่าต่อหน้าเธอ แล้วยื่นมือมาผูกเชือกรองเท้าให้เธอ!

“ขอบคุณนะคะที่คอยสังเกตแพร ไม่เคยมีใครใส่ใจแพรมากขนาดนี้มาก่อนเลยค่ะ พี่ตฤณกำลังทำให้แพรหลงนะคะ”
“พี่ร่ายมนต์ แล้วก็ทำของใส่แพร แพรยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ?”
“ต่อให้ไม่ทำของใส่ แพรก็หลงพี่ตฤณจนหัวปักหัวปลำอยู่แล้วค่ะ” ร่างเล็กพูดพร้อมกับอมยิ้ม ก่อนที่จะพูดต่อ “นี่กะจะให้แพร หลงพี่ตฤณทั้งตัวและใจเลยเหรอคะ”