ข้ามเวลามาปลูกผักข้างตำหนักอ๋องขาพิการ

สตรีที่ถูกขโมยดวงชะตาได้รับการต่อลมหายใจโดยเชฟสาว เมื่ออยู่ในโลกยุคโบราณจำต้องปลูกผักเลี้ยงชีพข้างๆ กำแพง 'ตำหนักขอทาน' และกลายเป็นมารดากำมะลอให้หัวผักกาดแสนน่ารัก แถมอ๋องยาจกขาพิการยังโยนข้อหามั่วซั่วให้นาง จนต้องตกเป็นทาสรับใช้เขา
ฮึ มารดาท่านเถิด ชีวิตใหม่นี้ คนงามยังเหนื่อยยากไม่พอหรือไร!!
*******************
"เจ้าเป็นสตรีเช่นไร ถึงบังอาจทำเรื่องเหลวไหลต่อข้า"
ได้ยินอย่างนั้น นางเลยสนองตอบด้วยการเลื่อนริมฝีปากมายังติ่งหู แล้วขบเม้มอย่างซุกซน ก่อนใช้ฟันลงแรงกัดเขาแบบทีเล่นทีจริง เป็นตอนนั้นที่อู๋ต้าหยางคำรามเสียงดังกว่าเดิม
"ลูกหมา ช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ถึงขั้นกัดข้าเชียวหรือ"
หญิงสาวเลยหยุดใช้ปากกระตุ้นแรงสิเน่หากับเขา จากนั้นก็ยิ้ม รอยยิ้มดังกล่าวคือการยั่วยวนราคะ และมือเรียวสัมผัสเส้นผมสีดำเส้นเล็กสีปีกอีกาของชายหนุ่ม ก่อนสูดกลิ่นหอม ท่าทางนางคลั่งไคล้อู๋ต้าหยางจนเขาต้องปราม
"สิ่งที่เจ้าทำ อาจสร้างความอับอายในภายหน้า" เขาเตือนอีกหน คราวนี้น้ำเสียงทุ้มไม่ได้เจือด้วยความหงุดหงิดหรือฉุนเฉียวเยี่ยงก่อนหน้า ต้องยอมรับว่า อู๋ต้าหยางเริ่มมีความต้องการมิต่างกัน เขานั่งรถเข็นมาสองปีเศษ เดินเหินไม่สะดวกก็จริง แต่ความเป็นบุรุษนั้นมีแรงปรารถนาที่พร้อมระเบิดออกมาอยู่เสมอ

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายขนาดสั้น 1 เล่มจบ
โปรดโหลดตัวอย่างประกอบการตัดสินใจ
ขอแสดงความขอบคุณ
OuYangLe (หมีน้อยในดาวหอยใหญ่)