ความทรงจำในคืนพระจันทร์เต็มดวง

ค่ำคืนพระจันทร์เต็มดวง ผมได้พบกับเขาผู้เคยหายไปจากชีวิตอีกครั้ง
ไม่ว่าผมจะเดินเร็วแค่ไหน ระยะทางไกลเท่าไหร่ เขาก็ยังคงเดินตามหลังผมมาห่างๆ เสมอ

แม้ผมจะไม่เคยหันกลับไปมองหรือต่อว่าเขา เขาก็ไม่เคยหยุดเดินตามหลัง
เด็กชายข้างบ้านที่อายุน้อยกว่าสองปี
ใบหน้าเล็กๆ แสดงสีหน้าหวาดหวั่นทุกครั้งที่ผมมองตาขวางใส่ ถึงจะกลัวแต่ก็ยังคงเดินตามผมกลับจากโรงเรียนเสมอ
ไม่เคยชอบเลยกับการที่มีเขาคอยตามทุกครั้งแบบนี้ ผมเฝ้าบ่นกับตัวเองขอให้เขาเลิกเดินตามผมกลับบ้านสักที
จนวันหนึ่ง
...วันที่ต่อให้ผมหันกลับไปอีกสักกี่ครั้งก็จะไม่มีวันมองเห็นเขาอีกต่อไป