เมียไร้เดียงสา

*** - เรื่อง เมียไร้เดียงสา เคยตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ สมายไลฟ์ มาก่อนนะคะ
ทางปารณัทได้เอาต้นฉบับมารีไรท์ใหม่เพื่อความกระชับค่ะ ( มี nc สามฉาก )
-นักอ่านโปรดอ่านตัวอย่างก่อนซื้อ ขอบคุณค่ะ
- นามปากกา ปารณัท / วีโรติก / แวนดี้ คือคนเดียวกันค่ะ
---------------------------------------------------------------
... ญาตาวี พิพัฒน์ สาวสวยลูกครึ่งไทยกับสเปน ได้ออกเดินทางมาที่สเปน
เพื่อตามหาบิดาบังเกิดเกล้าซึ่งเธอไม่เคยพบหน้า หลังมารดาเสียชีวิตไปด้วยโรคร้าย
...ที่สเปน... ญาตาวีได้พบกับเหตุการณ์เลวร้าย เมื่อชายเหี้ยมได้ลากตัวเธอเข้า
ไปในป่า หมายจะข่มขืนเธอ โชคดีว่าบุรุษแสนสง่านามว่า เรนัลโด อะลอนโซ
เจ้าของไร่องุ่นได้มาช่วยชีวิตเธอได้ทันท่วงที และเขานำตัวเธอไปรักษาตัวที่คฤหาสน์
หลังใหญ่
เมื่อญาตาวีฟื้นขึ้นมา และพบกับเรนัลโด สาวน้อยเกิดตกหลุมรักเจ้าพ่อของ
เหล่าโคบาล เพราะเขาทั้งมีน้ำใจ และรูปลักษณ์หล่อเหลาแสนอบอุ่น หากเรนัลโดได้แต่งงาน
กับสาวไทยชื่อวิชุดา และเธอคนนี้ถูกฆาตกรใจโหดฆ่าชิงทรัพย์ไปเมื่อสิบแปดปีก่อน ทิ้งให้
เรนัลโดต้องใช้ชีวิตโดดเดี่ยวตามลำพัง และไม่เคยเหลียวมองใครใหม่ แม้จะมีคุณหนูหลุยซ่า
จากตระกูลโดมิงโก มาตามจีบก็ตาม
ในวันหนึ่ง เรนัลโดได้ขอรูปถ่ายของบิดาจากญาตาวี เพื่อจะช่วยตามหาบิดาให้เธอ
อีกแรง ทว่าเมื่อเขาเห็นคนในรูปถ่าย ก็พบว่าผู้ชายคนนี้...คือคนที่หนีคดีฆ่าภรรยาของเขา
.......จากใบหน้าที่เปี่ยมความอ่อนโยนต่อญาตาวี กลับกลายเป็นว่าชายหนุ่มโกรธแค้นที่
เธอคือลูกสาวของฆาตกรที่ฆ่าภรรยาเขา เรนัลโดจึงได้เข้าครอบครองความบริสุทธิ์ของเธอ
เพราะความเมา และหลังจากตื่นขึ้นมา ชายหนุ่มต้องรับผิดชอบต่อสาวน้อยซึ่งได้เสีย
ความบริสุทธิ์ไป ด้วยการแต่งงานกับเธอ ทว่าเส้นทางรักของญาตาวีไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบนัก...

.....................................................................................
“เธอเองหรือ!!!”
เรนัลโดส่งเสียงกระด้างพาลพาโล ร่างสูงใหญ่โงนเงนคละคลุ้งกลิ่นเหล้า ลุกจากโซฟายืนขึ้นเซแซ่ดๆ มองวงหน้ารูปไข่ของหญิงสาวในชุดกระโปรงยาว
“มองฉันด้วยสายตาแบบนั้นหมายความว่าอะไร...ฮึ...นังลูกฆาตกร”
เพราะความเจ็บ ยามคิดถึงภรรยาเก่าอีกครั้ง ตลอดเย็นที่ผ่านมา เรนัลโดจึงดื่มไม่ยั้งเพื่อจะให้แอลกอฮอล์เป็นเครื่องผ่อนคลายความเครียดที่ขึงแน่นไปทุกเส้นสมอง
แก้วแล้วแก้วเล่าถูกยกเข้าปาก เวลาลุล่วงมาจนถึงเกือบตีสอง ชายหนุ่มแทบจะครองสติสัมปชัญญะไม่อยู่
กลิ่นแอลอกอฮอล์คละคลุ้ง พ่นออกมาทั้งทางปากและลมหายใจจนน่าสะอิดสะเอียน
แต่นั่นก็ไม่ทำให้ญาตาวีอกสั่นขวัญแขวนมากไปกว่า...ตอนนี้ที่ร่างของเธอกำลังบดเบียดแนบชิดทุกอณูกับกายแกร่ง
“ปล่อยเมเปิ้ลเถอะค่ะ...เมเปิ้ลเจ็บ”
เธอวอนขอทั้งสายตาและน้ำเสียง พยายามยิ่งยวดสะบัดให้หลุดจากพันธนาการที่รัดรึงจนร่างโปร่งแทบจะแตกหัก
“ฉันไม่ปล่อยเธอหรอก!...นังลูกฆาตกร...ที่ผ่านมาฉันอยากเห็นหน้าชัดๆ ของไอ้ฆาตกรที่มันฆ่าเมียฉันนัก แต่วันนี้ฉันได้เจอหน้าลูกของมัน...ยังไงฉันก็ขอดูหน้าไอ้ลูกฆาตกรให้เต็มตา” นิ้วแกร่งดันปลายคางมนหญิงสาวตรงหน้าให้แหงนรับแสงจากโคมไฟระย้า แววตาดุดันพินิจทั่ววงหน้าผ่องอาบน้ำตาเจิ่งนอง
“ปล่อยเถอะพี่...เมเปิ้ลจะกลับขึ้นห้อง แล้วตอนเช้านี้เมเปิ้ลจะไปจากไร่ของพี่เลยค่ะ”
“ฉันไม่ปล่อยเธอ!!! ไหนๆ ไม่ได้เจอหน้าไอ้ฆาตกรที่ฆ่าเมียฉัน...ฉันก็เอาความแค้นลงที่เธอแล้วกัน” จบเสียงก้องกังวานข้างหู ร่างคนเมาไร้สติก็ผลักร่างแบบบางลงบนโซฟาตัวใหญ่
ญาตาวีหวีดเสียงกรีดลั่น ตามด้วยคำร้องขอความช่วยเหลือ หากไม่กี่วินาที เรียวปากเธอก็ถูกฝ่ามือใหญ่ปิดทับ เธอทำได้แต่ส่งเสียงอู้อี้รอดผ่านกลีบปาก ร่างอรชรพยายามดิ้นรนให้หนีออกจากสถานการณ์ที่อันตรายคุกคาม
‘เรารนหาเรื่องเองแท้ๆ’ หญิงสาวได้แต่รำพันในใจ ขณะหมดเรี่ยวแรงต่อต้านผลักไสใบหน้าและฝ่ามือของชายไร้สติที่ชิดใกล้
.......................................................................................
คำเตือน นามปากกา ปารณัท ไม่อนุญาตให้คนที่คิดจะละเมิดลิขสิทธิ์
นำเนื้อเรื่องในนิยายเรื่องนี้ไปดัดแปลงในนิยายของท่าน รวมทั้ง
การทำหนังสือเสียง โดยที่ไม่ได้รับอนุญาต
หากพบว่าผู้ใดได้กระทำการละเมิดลิขสิทธิ์ ท่านจะ
ถูกปรับ และท่านอาจจะเป็นอัลไซเมอร์ก่อนวัยอันสมควรได้ค่ะ