อริตัวร้ายแสนรัก

คำโปรย

"ถ้าไม่อยากให้ฉันจัดการจนสลบเป็นคนที่สี่ในคืนนี้ละก็ เอาสายตาสกปรกของคุณออกจากหน้าอกของฉันและหยุดลูบไหล่ฉันเดี๋ยวนี้!!"

ใบชาบอกพร้อมกับกดศอกเนียนไปที่บริเวณลิ้นปี่ของปันพรเบา ๆ เป็นการเตือน

น้ำเสียงที่เย็นชาและแววตาที่เด็ดเดี่ยวนั้นทำให้ปันพรหุบยิ้ม หยุดมือ และดึงสายตาออกจากหน้าอกอวบอิ่มนั้นอย่างเชื่อฟัง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูลิฟต์ได้เปิดออกพอดี เธอหยิบคีย์การ์ดจากกระเป๋าสตางค์ขึ้นมารูด

ใบชาจึงประคองเข้าไปในห้องหรู ค่อย ๆ ปล่อยปันพรลงบนโซฟาสีครีม ก่อนจะก้มลงมองเท้าที่เปล่าเปลือยของตัวเอง ซึ่งเธอก็เพิ่งรู้ตัวว่าไม่ได้สวมรองเท้ามาตลอดทาง และก็เพิ่งจะนึกได้ว่าไม่ได้เอาโทรศัพท์มาด้วย ปกติเธอก็เป็นคนรอบคอบมาตลอด ไม่รู้ทำไมครั้งนี้ถึงได้ลืมเรื่องสำคัญไปเสียหมด หญิงสาวยกมือขึ้นวางแหมะบนหน้าผากมนนูนของตัวเองอย่างเหนื่อยหน่าย

"ฉันลืมโทรศัพท์น่ะ กระเป๋าก็ไม่ได้เอามา คุณให้ฉันยืมเงินเงินสดจ่ายค่าแท็กซี่หน่อยสิไปถึงบ้าน ยัยเมย์แล้วฉันจะโอนคืนให้"

ใบชาพูดพลางแบมือไปตรงหน้าของปันพรอีกฝ่ายส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะตอบเสียงแผ่ว
"พี่เอ๊ย ฉันไม่มีเงินสดติดตัวหรอกนะ"

"จริงซินะดาราอินฟลูเอนเซอร์รวย ๆ อย่างคุณคงใช้แต่บัตรเครดิตแหละ"

"อืมค่ะ"

"งั้นลุกขึ้นกลับไปส่งฉันเดี๋ยวนี้"

"ไปไม่ได้เจ็บอยู่"

"งั้นบอกสิว่าจะให้ฉันกลับยังไง"

ใบชายกมือเท้าเอว ฟาดสายตาคู่สวยแต่บัดนี้กำลังวาววามไปที่ใบหน้าสวยเก๋ของปันพรอย่างเอาเรื่อง

ปันพรกระแอมเบา ๆ ก่อนจะตอบไปตามที่ใจต้องการ

"ไม่ต้องกลับ นอนด้วยกันที่นี่แล้วกันนะ"

..........................................................................

เพราะความเข้าใจผิดครั้งใหญ่ทำให้นักมวยตัวน้อยอย่างใบชา ต้องตามไปแก้แค้นให้พ่อและครอบครัวของตัวเอง แต่สุดท้ายกลายเป็น หลงรักและตกเป็นเมียเขาตั้งแต่คืนแรกที่ได้เจอซะงั้น รักแหละดูออก แต่หลอกตัวเองว่าเพื่อแก้แค้นเทานั้น ทำร้ายเขาสารพัดสุดท้ายนั่งร้องไห้ขี้มูกโป่งเสียเอง