อย่าเสี่ยงเลยป๊า หม่าม้าโหดมาก [Mpreg]

"นี่ๆ ลวกน้องพี่น้ามมน ช่วยอุ้มลวกพี่จิ๋วฉูงๆ กว่านี้ได้เป่าฮะ จิ๋วมองม่ายเหนพี่น้ามปั่นคนฉวยเลย" เสียงเร่งเร้าดังมาจากเจ้าเด็กตัวเล็กที่กำลังขี่คอพี่เลี้ยงต่างวัยเพื่อแอบดูเด็กสาวที่ชื่อน้ำปั่น

"นี่มันก็สุดความสูงพี่น้ำมนต์แล้วครับลูกพี่จิ๋ว" น้ำมนต์ที่รับบทบันไดมนุษย์ได้แต่ส่ายระอาปนเอ็นดูเจ้าเด็ก ที่กำลังพยายามจะแอบดูสาวที่ชอบที่กำลังนั่งเล่นกับลูกสุนัขอยู่ที่ที่สนามหญ้า

"ลวกน้องพี่น้ามมนนี่ม่ายด้ายเลื่องจีงๆ สูงสู้ลวกน้องพี่พลับกะม่ายได้" เจ้าตัวเล็กถอนหายใจส่ายหน้าเล่นใหญ่จนคนที่กำลังทำหน้าที่บันไดมนุษย์ทั้งฉุนทั้งขำ

ว่าเขาเตี้ยไม่พอ ยังจะว่าเขาไม่ได้เรื่องอีก

"เฮ้อ ให้มันผิดแต่กับพี่น้ำมนต์นี่แหละ ทีหลังก็ใช้ขาสั้นๆ ของลูกพี่จิ๋วมาปีนรั้วดูเอาเองแล้วกัน พี่น้ำมนต์ไม่ช่วยแล้ว"

"ง่ะ ขาจิ๋วฉั้นกว่าพี่น้ามมนอีก" เจ้าเด็กยู่หน้าก่อนจะเกาะกำแพงที่สูงสองเมตรมองดูเด็กสาวต่อ จนกระทั่งเห็นพ่อของเด็กสาวออกมาตามเข้าบ้าน "ลวกน้องพี่น้ามมนฮะ จิ๋วม่ายเข้าจายเลย ทะไมพี่น้ามปั่นกะมีปะป๊า เพื่อนๆ ของจิ๋วมีปะป๊ากันหมดเลย แล้วทะไมจิ๋วถึงม่ายมีปะป๊ายุคนเดว"

"เรื่องนี้ ลูกพี่จิ๋วต้องไปถามหม่าม้าเองแล้..."

"ทำอะไรกันน่ะ มาแอบดูลูกชาวบ้านเขาอีกแล้ว เดี๋ยวเขาก็เอากระสุนยางยิงหัวเอาหรอกเจเจ น้ำมนต์เอ็งก็เหมือนกัน อายุก็ตั้งเท่าไหร่แล้ว ยังจะพาหลานทำแต่อะไรไม่เข้าท่า" เสียงดุๆ ดังขึ้น ทำเอาหนึ่งเด็กหนึ่งผู้ใหญ่ที่ถูกจับได้ว่าแอบดูสาวข้างบ้านก้หน้าซีดทันที

"ผมไม่ได้อยากทำสักหน่อยนะลูกพี่ใหญ่ แต่ลูกพี่จิ๋ว.."

"กะจิ๋วขาม่ายถึงนี่นา" เจ้าตัวเล็กเงยหน้าพูด ก็เจอกับหน้าดุๆ ของคนเป็นหม่าม้าก้มหน้าลงไปอีกรอบ

"ยังจะเถียงอีก ขาไม่ถึงแล้วยังจะอยากดูเขา แล้วไอ้ชื่อจิ๋วนี่ขอเถอะ เลิกเรียกได้ไหม" คนเป็นแม่อย่างอิงค์อยากจะยกตีนขึ้นมากุมขมับมันเสียเดี๋ยวนั้น

"เลิกม่ายด้าย พี่น้ำปั่นบอกว่าจิ๋วน่าลัก"

"น่ารักสิ ก็นั่นมันชื่อหมาเขา" ยกเลยดีไหม ยกตีนขึ้นมากุมขมับให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยดีไหม

"งั้นๆ เจเจกะน่าลักเหมือนกันถ้าชื่อจิ๋ว"

"เออ เอาเลย ตามสบายเลยไอ้ลูกชาย" เกิดมาก็พึ่งเคยเจอคนที่อยากน่ารักเหมือนหมานี่แหละ แต่จะเป็นใครก็ได้ ทำไมคนนั้นต้องเป็นลูกชายเขาด้วยวะ

อิงค์ไม่เข้าใจจริงๆ

"ถ้าอยากจะเหมือนหมาขนาดนั้น หม่าม้าก็ไม่กล้าขัดจริงๆ ค่ำมืดแล้ว ไม่หิวข้าวหรือไง มัวมายืนเกาะกำแพงเขาอยู่แบบนี้ เอ็งก็เหมือนกันน้ำมนต์ หลานพาทำอะไร เอ็งก็ร่วมขบวนไปหมด ชาวบ้านเขามองมาเขาจะคิดยังไง" เขาล่ะอยากจะเดินเข้าไปเขกกะโหลกมันทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่เสียจริงๆ

เด็กก็แก่แดดแก่ลม หัวสูงเลยหัวเข่าไม่ทันไรก็รู้จักชอบสาวแล้ว ส่วนพี่เลี้ยงก็พอพี่เลี้ยง ให้มาเลี้ยงเด็ก แต่เหมือนว่าจะโดนเด็กเลี้ยงเสียมากกว่า เด็กพาทำอะไรก็ทำด้วยหมด ไม่มีเตือนไม่มีห้าม

หัวจะปวดรายวันจริงๆ เลยโว๊ย

"ผมจะกล้าขัดใจลูกพี่จิ๋วได้ไงเล่า" น้ำนมต์ยิ้มแห้งตอบ

"เอามันเข้าไป กูอยากจะบ้าตายรายวัน เด็กก็ไม่ทำตัวเหมือนเด็ก ผู้ใหญ่ก็ไม่ทำตัวสมผู้ใหญ่" อิงค์เอ่ยอย่างอ่อนอกอ่อนใจ เขาไม่น่าปล่อยให้เจ้าพวกนี้เลี้ยงลูกชายเขาเลย

"หม่าม้าดูนี่ๆ" จู่ๆ เจ้าตัวเล็กก็เปลี่ยนเรื่องชี้นิ้วเล็กๆ ไปที่บ้านข้างๆ

"จะให้ดูอะไร กำแพงบ้านสูงยังกับเรือนจำบางขวาง ใครจะไปมองเห็น" อิงค์บ่นออกมาด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย แม้ว่าความสูงของเขาจะเกินมาตรฐานชายไทยมาหลายเซนติเมตร แต่มันก็ยังเอาชนะความสูงของกำแพงบ้านข้างๆ นี่ไม่ได้อยู่ดี

"หม่าม้าฉู้จิ๋วกะม่ายได้ จิ๋วยังมองเห็นเลย" เจ้าเด็กเย้ยก่อนจะมองไปที่บ้างข้างๆ "ทะไมทุกคนถึงมีปะป๊ากันหมด แต่จิ๋วม่ายมี พี่น้ามปั่นกะมีปะป๊า เพื่อนๆ กะมีปะป๊ากันหมด"

เจ้าลูกชายทำหน้าสงสัย แต่คนเป็นที่เจอคำถามของลูกชายเข้าไปกลับกลายเป็นฝ่ายที่พูดไม่ออกเสียเอง จู่ๆ ก็เหมือนว่าสมองมันหยุดทำงานไปเฉยๆ เสียอย่างนั้น

"หม่าม้ากะม่ายลู้หลอฮะ" แน่นอนว่าอิงค์รู้ แต่ที่ไม่รู้คือจะบอกลูกยังไงต่างหาก

"หรือว่าปะป๊าจะยังม่ายเกิดเหมินเนื้อคู่ลูกน้องพี่น้ามมน"



**********************************************************************



"นายครับ คนของเราเจอที่อยู่ของคุณชายน้อยกับคุณอิงค์แล้วครับ" เสียงรายงานดังขึ้นจากลูกน้องคนสนิทเรียกความสนใจของชายหนุ่มที่กำลังยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มให้หันไปมอง

"คุณชายน้อยงั้นเหรอ? เป็นผู้ชายสินะ" เจฟเลิกคิ้วถามพร้อมกับวางแก้วเหล้าในมือลง บนใบหน้าปรากฏความเหนื่อยล้าให้เห็นอยู่หลายส่วน

"ครับ เป็นคุณชาย"

"ชื่ออะไร"

"คุณชายน้อยชื่อ เจเจ ครับ"

"เจเจ.. หึ เป็นชื่อที่ดี แล้วเขา..สบายดีไหม"

"สบายดีครับ แต่ว่าคุณอิงค์จะย้ายบ้านทุกๆ หนึ่งปี ทำให้เราตามที่อยู่ได้ยาก ทั้งยังเปลี่ยนชื่อไปเรื่อยๆ ด้วยครับ" ลูกน้องรายงาน ทำเอาเจ้านายขมวดคิ้วมุ่นเพียงไม่กี่วิก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมา

"ก็ยังแสบเหมือนเดิมสินะ ถึงเวลาที่ทุกอย่างควรจะกลับคืนสู่ที่เดิมอย่างที่ควรจะเป็นแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะลงมือเอง เตรียมคนของเราให้พร้อม"

"ครับนาย"

"อ้อ อาวุธก็เอาเป็นไม้เบสบอลแล้วกัน ตอนโดนฟาด น่าจะไม่ถึงตาย"

"ครับ" ถึงจะไม่เข้าใจว่าเอาไม้เบสบอลไปทำอะไร แต่ก็พยักหน้ารับไว้ก่อน

-ถ้าอ่านแล้วชอบฝากกดหัวใจให้เจ้าจิ๋วด้วยนะคะ-