ใต้ปีกเรย์

ทั้งรักทั้งแค้น แต่เขาก็เก็บเพื่อนคนนี้ไว้ใต้ปีกตัวเองเสมอ
--------
"เรย์ เราคุยกันดี ๆ ก่อนได้ไหม" ปัณณ์ร้องขอเขาใช้มือจับมือของอีกฝ่ายให้ปลดคอเสื้อของเขาออกแต่เรย์กลับจับไว้แน่น
"ลูกฆาตกรมีโอกาสร้องขอด้วยเหรอ"
สิ้นเสียงของเรย์ที่พูดประโยคนั้นจบเขาโน้มใบหน้าจูบลงที่ริมฝีปากของปัณณ์จนเงียบลง ปลายลิ้นสัมผัสตวัดเกี่ยวกันรับความรู้สึกที่เร่าร้อนส่งผ่านรอยจูบที่ปนเปไปด้วยความเคียดแค้นและความรู้สึกโหยหวนในเวลาเดียวกันมันทั้งสับสนและเจ็บจนจะขาดใจ
เรย์จูบอีกฝ่ายแรงจนคนร่างเล็กเลือดไหลที่ริมฝีปากเมื่อจูบจากอีกคนเม้มเนื้อสัมผัสแรงจนเกิดกลิ่นคาวที่ริมฝีปาก
"ยะ อย่า พอแล้ว" ปัณณ์ผล่ะใบหน้าออก ก่อนหอบเอาอากาศกลับเข้าในปอด เพราะเหนื่อยจนหัวใจเต้นรัว
"นายทำแบบนี้ทำไม" คนถามทั้งเสียใจและยิ่งทวีความสับสน
"ทำไม เจ็บมากนักเหรอ จำไว้ว่ามันยังน้อยกว่าที่กูเจ็บ"
ยิ้มเลศนัยที่ส่งสายตาดูถูกเหยียดหยามทำให้ปัณณ์โกรธจนตัวสั่นแต่เขาก็สู้แรงของอีกฝ่ายไม่ได้
"เรย์ จำไม่ได้เหรอว่าเราก็สูญเสียไม่ต่างกัน ทำไมถึงทำกับเราแบบนี้"
ปัณณ์ทำให้เรย์สั่นไหวไม่ต่างกัน แต่ชายหนุ่มไม่อาจใจอ่อน เมื่อลูกฆาตกรที่ทำให้พ่อกับแม่ของเขาตายอยู่ตรงหน้าแบบนี้มันยากจะให้อภัย
"ลูกของฆาตกรมีค่าให้ฉันกูจำด้วยเหรอ"
เรย์ปล่อยคอเสื้อของปัณณ์ออกจนอีกฝ่ายล้มลงกับพื้นก่อนที่เขาจะหยิบเงินที่ปัณณ์เตรียมเอาไว้ให้แล้วเดินออกไปจากร้าน
"เดี๋ยวก่อนเรย์อย่าพึ่งไป"
ถึงแม้ว่าจะเจ็บแต่ยังไงเขาก็อยากคุยกับอีกฝ่ายต่อไม่อยากให้คนที่เขาเคยแอบรักต้องมาทำตัวห่างเหินหรือเกลียดกันไปจนตาย
"เรย์ อย่าเพิ่งทิ้งเราไป"

>> คำศัพท์บางคำ และสำนวนที่ใช้เป็นปัจจุบันและตามสมัยนิยมนะคะ
>> โปรดอ่านตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อ
>> หากซื้อผ่านเว็ปไซด์จะได้ราคาโปรตามจริง