เกิดใหม่ครานี้ข้าจะเป็นฮองเฮา (ภาคจบของวาสนารักคุณหนูสาม)

ลิขิตฟ้าเมตตาให้ไป๋เยี่ยนฟางที่ได้กลับมาเกิดใหม่ในร่างของคุณหนูรองฝูผู้มีชะตาอาภัพนัก และนางยังอยู่ในแคว้นที่มีฮ่องเต้เป็นคู่แค้นของสกุลไป๋ นางจะผ่านบททดสอบของสวรรค์เพื่อไปครองรักกับฮ่องเต้สุดที่รักได้อย่างไรเปิดอ่านได้แล้ว ณ บัดนี้


===สปอยล์ความใจดำของพี่เต้====

"บังอาจ!! ผู้ใดให้พวกนางเข้ามา! ในงานนี้" ฮ่องเต้ตวาดลั่นเมื่อแลเห็นสนมฝูและพี่หญิงของนางเดินเข้ามาในลานพิธีจัดงาน ใบหน้าคมเกรี้ยวกราดจนเห็นเส้นเลือดขึ้นเต็มสองขมับ

จงเหยาหันไปตามเสียงเกรี้ยวกราดของฮ่องเต้ก็เห็นฮูหยินของตนยืนเคียงข้างสนมฝูก็ตกใจไม่ต่างจากฮ่องเต้ ผู้ใดมันกล้าพาพวกนางมาที่แห่งนี้โดยมิได้รับอนุญาต ก่อนจะปรี่เข้าไปหาฝูซูเม่ย "เจ้ามาได้อย่างไร"

"ก็มีขันทีและองครักษ์นำราชโองการมาพาข้าและสนมฝูให้มาร่วมงานอย่างไรเล่า เช่นนั้นสตรีตัวเล็กๆ ซ้ำยังตั้งครรภ์จะฝ่าดงทหารมาได้รึ!" ฝูซูเม่ยเอ่ยตอบหลังจากมีมืออบอุ่นมาจับมือของตนแม้นจะขัดกับแววตาวาวโรจน์ของเขาที่มองมายังตนก็ตาม

"ข้าจะพาพวกเจ้ากลับจวน พวกเจ้าอยู่ที่นี่ไม่ได้! นี่คือรับสั่งของฝ่าบาท"

คำบอกกล่าวของจงเหยาช่างบาดใจของฝูหลันเหอยิ่งนัก "นึกจะให้มาก็หาอาภรณ์ให้ พอมาถึงกลับขับไล่อย่างกับหมูกับหมา เห็นข้าเป็นตัวอะไรกัน!"

ฮ่องเต้ใช้หางตาแลดูสนมฝูย่ิงเห็นนางอยู่ที่นี่นานยิ่งรู้สึกกรุ่นโกรธ ตวาดถามเสียงกู่ก้องขึ้นอีกครั้ง "ผู้ใด! ให้นางเข้ามา!!" ครานี้ลอยตัวจากบัลลังก์มาอยู่กลางท้องพิธีแววตาพิโรธมองกวาดหาผู้กระทำไปทั่ว

เหล่าขุนนางและคนในครอบครัวของพวกเขาที่มาร่วมงานต่างคุกเข่าหมอบคลานเกรงกลัวความพิโรธนั้น อย่าว่าแต่ขยับปากกราบทูลแม้กระทั่งหายใจยังไม่กล้า ทั่วท้องพิธีจึงเงียบงัน

"ตอบ!! ผู้ใดมันกล้าขัดคำสั่งของข้า!!" แววตามัจจุราชมองไปที่ผู้ใดผู้นั้นฉี่ราดหวาดกลัวตัวสั่น

"กระ..กระหม่อมเองพ่ะย่ะค่ะ นางก็คือสนมนางหนึ่งของฝ่าบาทควรที่จะมาร่วมแสดงความยินดีกับฮองเฮา กระหม่อมก็เลย.เออ.. อ้างว่าเป็นพระบัญชาของฝ่าบาท ควรมิควรแล้วแต่จะโปรด" ใต้เท้าเฟยแห่งกรมตุลาการเอ่ยทูลออกไป ด้วยมั่นใจเหลือเกินว่าฝ่าบาทจะไม่ทำอะไรตน เพราะบุตรสาวของตนกำลังจะดำรงตำแหน่งสูงสุดที่สตรีทั่วใต้หล้าแย่งชิงเพื่อให้ได้มันมา ภาคภูมิใจในความรุ่งโรจน์ของตระกูลที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่เค่อข้างหน้านี้ยิ่งนัก

และมันก็เป็นดั่งที่ใต้เท้าเฟยคิด เมื่อฮ่องเต้เซียวทรงลดโทสะลง กลับไปนั่งหน้านิ่งมองว่าที่พ่อตาด้วยสายตาที่อ่านยาก "ช่างเถิด เชิญท่านพ่อตาลุกขึ้น"

ฮ่องเต้เซียวละสายตาจากใต้เท้าเฟยหันไปมองสนมฝูนิ่ง "จงเหยา!! ให้คนพาพวกนางสองคนออกจากงานนี้ซะ!! ให้ทหารฝีมือดีเฝ้าไว้ ถ้ามันจำเป็นต้องมัดก็มัดให้แน่น! อย่าให้หลุดเข้ามาในงานสำคัญนี้ได้อีก!"

สิ้นสุรเสียงทรงอำนาจของฮ่องเต้ฝูหลันเหอที่น้ำตาอาบแก้มอยู่ก่อนแล้ว พลันสะอื้นไห้ออกมาไม่อายผู้คน มองฮ่องเต้ผ่านม่านน้ำตาอย่างตัดพ้อ จงเหยาไม่รีรอรีบพาฮูหยินของตนรั้งพวกนางออกจากงานให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ตามพระบัญชาของเจ้าเหนือหัว พร้อมกับกำชับองครักษ์ฝีมือฉกาจสิบคนให้นำพวกนางไปส่งให้ถึงจวน กักขังไว้ไม่ให้ผู้ใดเข้าออกได้ หากไม่ใช่ตนเป็นคนไปสั่งเองห้ามพาพวกนางออกมาเด็ดขาด

เขาเร่งพาพวกนางออกจากงานให้ไวเพื่อจะได้กลับเข้าไปในท้องพิธีช่วยงานใหญ่อันสำคัญของฮ่องเต้ให้สำเร็จลุล่วง ไม่สนใจจะตอบข้อซักถามของสตรีทั้งสองอีกแม้เพียงนิด

แม้ฝูซูเม่ยจะตบตีหยิกข่วนบังคับให้เขาเอ่ยอะไรกับตนตลอดทางเดินไปขึ้นรถจนเหนื่อยล้าก็ไม่มีแม้เสียงโอดครวญเจ็บปวดให้นางได้ยิน มีเพียงเสียงสะอื้นให้ปานจะขาดใจของฝูหลันเหอที่ดังขึ้นเรื่อยๆ จนก้าวขึ้นมานั่งบนรถม้า

====อ่านตัวอย่างก่อนกดซื้อนะคะ ======

นิยายเรื่องสั้น : ภาคจบของวาสนารักคุณหนูสาม