ไม่สายหากจะรัก

"พี่ใจร้ายจังเลยนะที่ทิ้งเค้าไปแบบนั้น พี่รู้ไหมว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเค้าไม่เคยลืมพี่เลย" เด็กสาวร่างสูงพูดออกมาต่อหน้าสาวผมทองที่ตนเคยแอบชอบมาตั้งแต่สมัยมัธยมแต่จะพูดให้ถูกต้องมากกว่านี้ หล่อนนั้นคือคนที่เธอแอบชอบมาตลอดเจ็ดปีต่างหาก

"เรื่องราวที่ผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไปดีกว่า"

"อย่ารื้อฟื้นมันขึ้นมาอีกเลย" สาวผมทองตอบออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่อยากให้อีกคนนึกถึงอดีตที่ผ่านมาแล้วและสร้างบาดแผลให้แก่อีกฝ่าย

ย้อนกลับไปนึกถึงก็มีแต่จะเจ็บปวดไปเปล่า ๆ

"ทำไมล่ะ พี่ไม่รักเค้าแล้วเหรอ?"

"เวลามันผ่านมานานมากแล้วรัน พี่ในตอนนี้ไม่ได้เหมือนเค้กในตอนนั้นแล้ว"

"พี่ไม่เหมาะสมกับเธอหรอก"

"ลืมพี่ซะ"

"คนพูดแบบพี่ก็พูดง่ายสิ คนจำแบบเค้ามันไม่ได้ง่ายแบบนั้นสิ"

"เค้ารักพี่ รักมาตลอดเจ็ดปี"

"เค้าไม่เคยให้ใครเข้ามาในใจเค้าอีกเลยเพราะทุกพื้นที่ในนั้นมันถูกจับจองโดยเจ้าของมาตั้งแต่ตอนนั้น"

"และเจ้าของคนนั้นก็คือพี่"

"เป็นพี่คนเดียวที่อยู่ในใจเค้า"

"........"

"ถ้าพี่คิดว่าตัวเองไม่เหมาะสมกับเค้าเพราะพี่เคยผ่านการแต่งงานหรือมีลูกมาแล้ว เค้าจะบอกพี่ตรงนี้เลยนะว่าเค้าไม่สนใจ"

"เพราะเค้ารักพี่แล้วก็จะรักและดูแลลูกของพี่เป็นอย่างดี"

"......."

"แต่พี่ไม่ได้รักเธอแล้ว"

"....."

"หยุดคิดถึงเรื่องอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้สักดี"

"พี่ก็ใจร้ายแบบนี้แหละใจร้ายกับเธอตลอด ลืมพี่ซะ" เจ้าของเรือนผมสีทองเอ่ยก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสอง