ใครจะอยากเป็นพระชายารองของท่านกัน

#นายเอกที่กำลังจะออกไปนอกจวนแต่ถูกลูกธนูยิงกลางอก และย้อนเวลากลับมาได้อีกครั้ง

"เช่นนั้นผิงอันไปแจ้งคนขับรถม้าให้นะเพคะ" เหวินฟู่ตัวแข็งค้าง หอบหายใจถี่ หัวใจเต้นเร็วจนเหมือนจะหลุดออกมา แต่ขากลับสั่นไม่หยุด และเมื่อตั้งสติได้จึงเรียกหญิงสาวเอาไว้ก่อน

"ช้าก่อน" พระชายารองแผดร้องเสียงดังทำให้หญิงสาวชะงักก่อนจะหันมาทางผู้เป็นนาย คิ้วเล็กเลิกขึ้นเล็กน้อย

"มีอันใดอีกเพคะพระชายารอง" เหวินฟู่กัดปากอย่างใช้ความคิด เอายังไงดี เพราะเมื่อกี้ที่เขาโดนยิงเขารู้สึกเจ็บจริงๆ และมั่นใจว่ามันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆ แต่ก็ไม่รู้เหมือนว่าเพราะอะไรแค่แปปเดียวเขาก็ย้อนกลับเข้ามาตอนที่ยังเดินไปไม่ถึงประตูเจ้ากรรมนั่นเสียแล้ว แต่เขาคงไม่โง่พอจะพาตัวเองไปโดนยิงแบบนั้นอีกหรอกนะ

แค่คิดก็สยองแล้ว!!

"เอ่อ คือข้าเปลี่ยนใจแล้ว ความจริงข้าก็ยังเหลืออาภรณ์อยู่มากโข คงยังไม่ซื้ออาภรณ์ใหม่ตอนนี้หรอก" ผิงอันหางคิวชนกันเป็นโบว์ นางไม่เข้าใจความคิดของพระชายารองเสียจริง เมื่อครู่ยังบอกให้นางเป็นคนเลือกร้านให้อยู่เลย แต่เพียงไม่กี่อึดใจกลับแปรเปลี่ยนไปไวเช่นนี้

"แน่ใจหรือเพคะพระชายารอง" นางถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง

"อืม"

"เพคะพระชายารอง เช่นนั้นผิงอันไปแจ้งคนขับรถม้าก่อน"

"เดี๋ยวสิ เจ้าจะไปแจ้งคนขับรถม้าทำ" แค่นี้เขาก็ขนลุกขนชันจะฉี่แตกอยู่แล้ว

"ก็ไปบอกว่าวันนี้พระชายารองจะไม่ไปซื้ออาภรณ์แล้วอย่างไรเพคะ" ผิงอันตอบตาใส

"อ่อ เช่นนั้นเจ้าก็รีบไปเถอะ" ลับหลังหญิงสาวที่เดินออกไปแล้ว เหวินฟู่ผู้ที่เป็นถึงพระชายารองของจวิ้นอ๋องแทบจะวิ่งกลับตำหนักอย่างไม่คิดชีวิต เขายังจำความรู้สึกตอนที่ถูกลูกธนูยิงตรงกลางอกได้ไม่หาย

#นักอ่านที่น่ารักทุกท่านสามารถเข้าไปติดตามความโป๊ะของยัยน้องได้ต่อในเล่มนี้เลยนะคะ