ดุจตะวันพราวรัก

ถ้าการพบกันคือพรหมลิขิต
ระหว่างเธอกับเขาก็คงลิขิตผิดไปแล้ว
ครั้งแรก เธอรู้สึกโกรธกรุ่นไม่น้อยแต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะสายตาฝ้าฟางของตนเอง และพี่ชายตัวดีที่เกิดภาวะพึ่งพาเฉียบพลัน เขาจึงเป็นเสมือนพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยในยามวิกฤต เธอควรจะขอบคุณเขาถึงจะถูก
ครั้งที่สอง เธอรู้สึกอับอายแทบแทรกแผ่นดินหนีเมื่อเผลอกระโดดขึ้นเตียงเขาในสถานการณ์เป็นตายต่อความรู้สึก รู้ตัวอีกทีการไม่เจอหน้าเขาให้ต้องคิดวกวนถึงเรื่องนั้นก็เป็นการดี แต่เหมือนสวรรค์เบื้องบนจะไม่เข้าใจ เพราะมีเรื่องให้ต้องพบเจอเขาอยู่ร่ำไป
ครั้งที่สาม เธอรู้สึกสับสนเกินกว่าจะทำใจเชื่อถือได้ เพราะเขาบอกเป็นนัยว่า 'ชอบ' แต่คนมีเหตุผลเช่นเธอไม่หลงกลเชื่อเขาง่าย ๆ เสียหรอก ใครกันจะหลงรักเพียงแค่เห็นรูป เขาจึงแปลกพิลึก
ครั้งที่สี่ และหลาย ๆ ครั้งต่อจากนั้น เธอรู้สึกแปลกใจกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นยามที่มีเขาวนเวียนอยู่รอบตัว และช่างยอมรับกับใจตนเองอย่างง่ายดายว่า รู้สึกดี...
หากทั้งหมดนี้คือ พรหมลิขิต ก็ผิดไปจากที่คิดมากโข
แต่เธอชอบนะ ชอบเขาน่ะ
************
"เอ้อนั่น...รองเท้าพราว" พอตั้งสติได้ก็ไม่รู้ตัวสักนิดว่าเผลอปล่อยรองเท้าตนเองที่ถืออยู่ดี ๆ ลงพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ พอเห็นอีกทีรองเท้าก็ถูกคลื่นลมซัดลอยตุ้บป่องอยู่กลางทะเลเสียแล้ว เธอหันมามองเขาอย่างคาดโทษที่เป็นสาเหตุทำให้รองเท้าของเธอลอยเคว้งอยู่กลางทะเลเช่นนั้น ปิยะวัฒน์หัวเราะออกมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขารู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อยตนเองจากทุกพันธนาการอย่างแท้จริง รู้สึกได้ถึงความสุขเป็นครั้งแรกจากการได้ครอบครองสิ่งที่รัก ถึงตะวันพราวจะมองเขาอย่างไรเธอก็ดูน่ารักเป็นที่สุดอยู่ดี
"พี่ลงไปเอาให้ก็แล้วกัน"
"ช่างเถอะค่ะ คลื่นทะเลสูงจะเป็นอันตรายเสียเปล่า" คลื่นน้อยใหญ่ผลัดกันเคลื่อนเข้ามากระทบฝั่งเป็นระลอก และตอนนี้ก็มองไม่เห็นรองเท้าแตะสีน้ำตาลของเธอแล้วด้วย
"เป็นห่วงพี่งั้นสิ" 
"ใครบอกกัน พราวไม่พูดกับคุณแล้ว" เธอเบี่ยงตัวพยายามเดินหนี ใบหน้าร้อนผ่าวไปหมด
นี่หรือเปล่านะสิ่งที่เรียกว่า ความรัก และเธอก็ช่างอ่อนหัดเสียจริง หลายวันที่แล้วยังคิดว่าเขาโกหกหลอกลวงอยู่เลย แต่ทำไมตอนนี้ถึงได้ปล่อยให้ใจกระโจนเข้าหาเขาอย่างง่ายดายเพียงนี้
***********