พ่ายรักร้าย

“ยืนทำซากอะไร”
เมฆินทร์ไม่ใช่คนที่มีความอดทนสูง ชายหนุ่มเป็นนักธุรกิจ เพราะฉะนั้นเวลาทุกนาทีจึงมีค่า เขาเสียเวลาไปกับการรอเจ้าหล่อนเข้างานมาสามสิบนาทีแล้ว
และตอนนี้มันควรถึงเวลาที่ดวงฤทัยควรจะมาปรนนิบัติเขาในฐานะนางบำเรอเสียที
“ฤทัยไม่อยากทำแบบนี้แล้ว”
น้ำเสียงค่อนข้างสั่นเมื่อเอ่ยปากปฏิเสธต่อหน้าที่แสนอัปยศของตนเอง
“อย่าลีลา เลยเวลาเข้างานของเธอมานานแล้วดวงฤทัย”
“คุณไม่ได้ยินที่ฤทัยพูดเลยเหรอคะ ว่าฤทัยไม่อยากทำแล้ว หยุดเรื่องนี้แค่นี้เถอะนะคะ ฤทัยทนไม่ไหวแล้วจริงๆ”
“นั่นมันเรื่องของเธอ มานี้ซะก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน”
เมฆินทร์ขึ้นเสียงจ้องเขม็งไปที่คนดื้อแพ่ง ไม่ยอมทำตามคำสั่งของเขาง่ายๆ แบบเมื่อก่อน
“นั่นมันก็เรื่องของคุณเหมือนกันค่ะ” ตลอดห้าปีที่ดวงฤทัยยอมทนกับสภาพนางบำเรอของเมฆินทร์ ยอมให้คนใจร้ายข่มเหงย่ำยี ราวกับเธอเป็นเพียงผู้หญิงไร้ค่า ไม่ได้มีราคาให้ต้องรู้สึกเกรงใจต่อกัน