คู่บำเพ็ญข้า โคตรเทพ ภาคหยวนอิง

หลังจากหนีตายจากมือสังหาร ถังหลี่ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าจะมีมือคู่หนึ่งยื่นมาให้เขา
"ทำไมไม่ยอมพูดละ หรือ. เจ้าเป็นใบ้"
"อาเจ้าเป็นใบ้นี่เอง น่าสงสารจริงๆ เด็กน้อยเอ๋ย" พูดจบมือเล็กๆ ป้อมๆ ของหยวนอิงก็เอื้อมมือมาลูบศีรษะถังหลี่เพื่อปลอบใจอีกฝ่าย ดุจดั่งผู้ใหญ่แสดงความเมตตาสงสารต่อผู้เยาว์คนหนึ่ง
ถังหลี่จ้องมองใบหน้าน้อยๆ และฝ่ามือที่ลูบไปมาบนศีรษะของเขาก็ต้องแปลกใจตนเอง เพราะเขาไม่ได้รู้สึกไม่พอใจกับการกระทำของคนตรงหน้า กลับกันเขารู้สึกพึงพอใจกับสัมผัสจากฝ่ามือนุ่มนิ่มที่ลูบไล้ไปมา นี่มันแปลกไปแล้ว ถังหลี่คิด
"เป็นใบ้ แต่หูได้ยิน อีกทั้งหน้าตาหล่อเหลาหาเมียได้แน่" หยวนอิงพูดพร้อมยื่นมือไปตบไหล่อีกฝ่ายอย่างปลอบโยน
ถังหลี่หมดคำจะพูดกับจิตนาการแสนบรรเจิดของเด็กตรงหน้า เขาเพิ่งได้สิบชันษาจะไปกังวลเรื่องพวกนี้ทำไมกัน
นั่นคือความทรงจำที่มักจะผุดขึ้นมาบ่อยครั้ง ยามถังหลี่หวนนึกถึง
ใครเล่าจะล่วงรู้ได้ว่าสิบปีให้หลัง ครั้นหวนคืนกลับมาพบเจอกันอีกครั้ง ท่ามกลางความมึนเมาในยามค่ำคืน เขาจะได้คนผู้นี้มาร่วมเรียงเคียงหมอน