เสี่ยผมเป็นเด็กมัธยม (จบ)

"กูท้อง" ผมเอ่ยบอกออกไปไม่เต็มเสียง แต่มันก็ดังพอให้คนที่อยู่ด้วยได้ยิน ไอ้สดายุชะงักนิ่งไปครู่หนึ่ง
"อย่ามาล้อเล่น กูไม่สนุกกับเรื่องนี้" มันตอบ ผมจึงเดินไปตรงเตียง มือเรียวเลือนลิ้นชักออกมา เอาเอกสารการตรวจมาให้มันดู คนเด็กกว่าทำหน้าไม่เชื่อ ก่อนจะคว้าไปอ่าน
"..." มันนิ่งเงียบไปพักใหญ่ แล้วทิ้งกระดาษแผ่นนั้นลงอย่างไม่ไยดี ขาแกร่งเดินไปคว้ากระเป๋าตัวเองขึ้นมา ก่อนจะ...ยื่นเงินสดจำนวนมากมาให้ผม
"อะไร"
"ไปเอาเด็กออก" สิ้นคำพูดของมัน หัวใจผมเหมือนถูกสับออกเป็นชิ้นๆ ผมคิดไว้แล้ว ว่ายังไง มันก็ไม่มีทางอยากได้เด็กคนนี้
"มึง...เหี้ยมากนะ" ผมบอก ไอ้สดายุไม่สนใจคำพูดของผม มือหนายัดเงินที่มันยื่นให้ใส่มือผม
"มึงเป็นแค่เด็กเสี่ย คิดว่าตัวเองมีหน้า มาคลอดลูกกูหรอ?" มันบอก ผมนิ่งค้างไปกับคำพูดนั้น ความจุดมันแน่นในอกข้างซ้ายจนพูดไม่ออก นั้นสิ ผมก็แค่เด็กเสี่ย คนที่มันเลี้ยงไว้ เพื่อสนองความต้องการของร่างกาย เราไม่ได้รักกัน หรือมีความรู้สึกอะไรให้กัน ผมมันเป็นเด็กเสี่ย ส่วนมันเป็นเสี่ย เป็นคนที่ค่อยให้เงิน ซื้อร่างกายนี้
"ไปเอามันออก กูไม่ชอบผูกมัดกันใคร" มันบอกแค่นั้น แล้วเดินออกจากห้องไปทันที ผมนิ่งค้างอยู่กับที่ กำเงินจำนวนมากที่มันยัดใส่มือผมไว้แน่น น้ำตาที่ล้วงลงบนพื้นเย็น มันคือสิ่งที่บ่งบอก ว่าผมนั้นน่าสมเพชแค่ไหน
ไม่รู้ตัวเองเลยนะ
ว่ามึงก็แค่...เด็กเสี่ย
"ฮึก...อึก ฮืออ แม่ง ฮึก..."