ผัวชั่วคืนของไอริน

'ริน เราเลิกกันเถอะ รินไม่มีเวลาให้พี่เลย เจอกันแต่ละที รินก็เล่นตัวตลอด'

หญิงสาวสะอึกกับคำพูดของแฟนหนุ่ม

เรื่องไม่มีเวลา เธอยอมรับ เพราะช่วงนี้งานยุ่งมากจริง ๆ

แต่ที่เขาบ่นว่าเล่นตัว เรื่องนี้เธอพูดกับเขาแต่แรกว่าจะไม่มีการชิงสุกก่อนห่าม

"พี่มีคนอื่นใช่ไหม ถึงได้มาบอกเลิกรินแบบนี้"

"นี่มันเป็นเรื่องของเราสองคน รินไม่ต้องเอาคนอื่นเข้ามาโยง เอาล่ะ พี่ถือว่าพี่พูดธุระของพี่เสร็จแล้ว ลาก่อน"

พูดจบ อีกฝ่ายก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินจากไป ทิ้งให้ไอรินจมอยู่กับความเสียใจ

'ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร' หญิงสาวปลอบตัวเอง

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกบอกเลิก

ไอรินรู้ว่าผู้ชายต้องการอะไร แต่เธอยังไม่พร้อม แม่พร่ำบอกเสมอว่าหากได้กันแล้ว มีโอกาสสูงที่ผู้ชายจะละเลย เพราะเห็นว่าเป็นของตาย ไอรินเองก็คิดว่าแม่พูดถูก

เหมันต์มานั่งดื่มค็อกเทล และชมวิวเมืองยามค่ำคืน โต๊ะของเขาอยู่ใกล้กับโต๊ะของไอริน

เหมันต์ได้ยินทุกคำพูดของทั้งคู่

ชายหนุ่มแอบหันหลังไปมอง อยากรู้ว่าผู้หญิงที่รักนวลสงวนตัวคนนี้ หน้าตาเป็นเช่นไร

'สวยดีนี่'

แต่ถึงจะสวยงามเพียงใด เขารู้ดี ความสวยไม่สามารถเหนี่ยวรั้งใจใครไว้ได้ตลอดไป

เมื่อถึงจุด ๆ หนึ่งก็จะเกิดความเคยชิน

มันก็เช่นเดียวกับความหล่อนั่นแหละ

เหมันต์เองเคยมีประสบการณ์ถูกบอกเลิก เพราะไม่มีเวลา งานยุ่ง ทำให้ตอนนี้เขาเป็นหนุ่มโสด ไม่คิดดึงใครเข้ามาข้องเกี่ยวกับชีวิตตนในรูปแบบที่จริงจัง

"คุณมาคนเดียวเหรอครับ ให้ผมนั่งเป็นเพื่อนไหม จะได้ไม่เหงา"

เหมันต์ได้ยินเสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง คาดว่าความสวยของ 'ริน' คงถูกตาต้องใจผู้ชายคนนี้

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกำลังรอเพื่อน อีกเดี๋ยวก็มาแล้ว" คำพูดเชิงปฏิเสธนี้ เหมันต์รู้ว่าเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น

ชายหนุ่มเรียกพนักงานในร้าน เพื่อสั่งเครื่องดื่มอีกแก้ว เพราะเขายังอยากกินลมชมวิวบนรูฟท็อปของโรงแรมหรูต่ออีกสักพัก

เหมันต์รับรู้ได้จากสัญชาตญาณว่า 'ริน' ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม เมื่อค็อกเทลของเขาถูกวางลงตรงหน้า เธอก็เรียกพนักงานคนเดียวกันนี้ เพื่อสั่งเครื่องดื่มเพิ่ม

คนอกหักสั่งเครื่องดื่มแบบรัว ๆ แต่ละแก้วนั้นดีกรีแรงไม่เบา

'เดี๋ยวก็เมาแย่' ไม่กี่นาทีต่อมา เขาก็ได้ยินเสียงกระแทกเบา ๆ เมื่อหันไปดู พบว่าหญิงสาวฟุบหลับคาโต๊ะไปซะแล้ว

'อ้าว! หลับเฉยเลย' ด้วยความเป็นคนดีและขี้สงสาร เหมันต์จึงเสนอตัวคุ้มครองความปลอดภัยให้คนสวย

"น้องครับ ตื่น ๆ ที่นี่ไม่ใช่บ้านนะ จะมาหลับตรงนี้ไม่ได้" เขากระซิบกระซาบข้างหูเธอ

ไอรินเงยหน้าขึ้นกะทันหัน ทำให้หน้าผากเธอกระแทกเข้ากับจมูกโด่ง ๆ ของเหมันต์

"อูยยยย" พ่อคนใจบุญเอามือกุมจมูก

"ฉันจองห้องพักแล้ว ขอนอนพักตรงนี้เดี๋ยวเดียว" ไอรินคิดว่าคนที่กำลังคุยด้วยนั้นเป็นพนักงานของร้านอาหารและบาร์แห่งนี้

เธอฟุบลงบนโต๊ะและหลับตาอีกครั้ง

เหมันต์มอง แล้วถอนหายใจ ยังเจ็บจมูกไม่หาย แต่จะโทษเธอฝ่ายเดียวไม่ได้ เพราะเขาเข้ามายุ่งวุ่นวายเอง

'เมาขนาดนี้ จะถูกใครอุ้มไปไหม' ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนร่วมโลก ชายหนุ่มจึงนั่งลงฝั่งตรงข้าม เฝ้ามองเธอหลับอยู่เงียบ ๆ

พวกพนักงานคิดว่าหญิงชายคู่นี้รู้จักกัน เพราะเห็นฝ่ายหญิงผงกหัวขึ้นมาคุยกับฝ่ายชาย จากนั้นก็นอนต่อ ยอมให้อีกฝ่ายนั่งเฝ้า

เหมันต์คิดว่า 'ริน' หลับยาวแน่ หากปล่อยไว้แบบนี้ เขาตัดสินใจเรียกพนักงานมาเก็บเงินค่าอาหารและเครื่องดื่มสองโต๊ะรวมกัน จากนั้นพยุงเธอเดินไปที่ลิฟต์

"คุณครับ ห้องคุณอยู่ชั้นไหน"

"จำไม่ได้ น้องดูในกระเป๋าพี่ให้ที" ไอรินพูด ในขณะที่ยังหลับตา

'น้องอะไรกันเล่า' คนโดนเรียก 'น้อง' ขำ อารมณ์ดี มีความสุข รู้สึกว่าตนเอ๊าะขึ้นมาทันที

'ดีกว่าเรียกลุง' เขายิ้ม ๆ

"ครับพี่ เดี๋ยวผมดูให้ครับ" เหมันต์นึกสนุก อย่างลองรับบทเป็นพนักงานดูบ้าง

ในที่สุดทั้งคู่ก็มาหยุดอยู่ที่หน้าห้อง เหมันต์ใช้คีย์การ์ดเปิดประตู พยุงสาวงามไปที่เตียง

"ฝันดีนะครับ คุณลูกค้า" กำลังจะหันหลังกลับแล้วเชียว แต่คุณลูกค้าตัวดีฉวยข้อมือเขาไว้ซะก่อน

ไม่รู้เธอเอาแรงมาจากไหน กระชากเขาจนเซ ล้มคร่อมร่าง แถมขโมยจูบแบบลวก ๆ อีกต่างหาก

"นี่น้อง อยากนอนกับพี่ไหม พี่ให้สามพัน"

เหมันต์รู้ว่าไอรินกำลังประชดชีวิต แต่เธอเป็นคนเสนอเอง และเขาก็ถูกใจเธอไม่น้อย

"ฟรีก็ได้ครับ" คนรักสนุกถอดชุดของตนออก แล้วจับสาวงามเปลื้องผ้า จนตัวเนื้อตัวล่อนจ้อน

ไอรินครางเบา ๆ ในลำคอ เมื่อโดนจูบปากแลกลิ้นอย่างดูดดื่ม

มือบางลูบไล้ต้นแขนแกร่งของคนตรงหน้า ในขณะที่เขาบีบคลึงกายสาวของเธอ เพื่อปลุกเร้าอารมณ์