ด้วยรัก แสนคำนึงใจ (หนังสือเสียง)

เขาเลือกที่จะลืมทุกสิ่ง
ในขณะที่เธอยังคงจดจำทุกเรื่องราวระหว่างเรา
ราวกับว่ามันเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อวันวาน

"เดี๋ยว!" แต่ไม่ทันจะได้เดินหนี ข้อมือกลับถูกรวบเอาไว้
"ทำไมตัวอุ่นๆ"
"สงสัยเพราะเมื่อคืนตากน้ำค้างมั้งคะ" ตอบเสร็จก็ชักมือกลับ เพราะไม่ต้องการให้เขาแตะเนื้อต้องตัวไปมากกว่านี้
"กินยารึยัง" ถามทำไมกันย่ะ ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเขาสักหน่อย
"กินแล้วค่ะ" เธอโกหก เพราะไม่อยากให้เขามาทำเป็นห่วงใย ทำเหมือนกับว่าเป็นห่วงกันนักหนาทั้งๆ ที่เขาอาจจะถามไปงั้นๆ ไม่ได้รู้สึกอะไรมากไปกว่าเป็นห่วงเพื่อนร่วมโลก
"ให้พรีมไปทำงานได้ยังคะ" เธอกำลังจะไปทำงานสาย เพราะเขาเอาแต่ตั้งคำถามบ้าบอไม่เลิกซึ่งเธอไม่ชอบเลยจริงๆ
"เรื่องที่พูดไปเมื่อคืน ผมขอโทษ" เป็นประโยคนี้ที่มันหยุดเธอเอาไว้ได้อีกครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่คิดจะให้อภัยง่ายๆ
"ค่ะ"
"ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะว่าคุณแบบนั้น มันพลั้งปากไป" เขาก็แค่แหย่เล่น ไม่คิดว่าเธอกับน้องจะคิดจริงจังขึ้นมาแบบนั้น
"ค่ะ"
"สรุปจะโกรธกันให้ได้เลยใช่ไหม!"
"ฉันดูเป็นแบบนั้น หรือว่าคุณสำคัญตัวเองมากไปกันแน่คะ" ต่อให้เธอจะโกรธเขาจริงแล้วยังไง เขาจะต้องมาแคร์หรือสนใจทำไมว่าเธอจะคิด หรือรู้สึกแบบไหนกับคำพูดเขา
"พรีมลดา"
"คุณใช้ชีวิตของคุณไปเถอะค่ะ ส่วนฉันเองตอนนี้ก็ตาสว่างแล้ว จะไม่รอคุณอีกแล้ว" การรอเขามันเหมือนรอฝนในหน้าแล้ง สิ้นหวัง และโดดเดี่ยวเกินไป จากนี้เธอจะไม่รอเขาแล้ว พอกันที เชิญเขาไปสร้างความทรงจำใหม่ๆ กับคนอื่นเถอะ ส่วนเธอเองก็จะฝังกลบเรื่องราวระหว่างเราให้ลึกสุดใจ
จะเลิกรอเขาแล้วเหมือนกัน!