เขาบอกว่าห้ามรัก

"แล้วถ้าคุณริได้ เอา จะจบใช่ไหม"

"เธอพูดอะไร!" คนที่เป็นฝ่ายพูดท้าทายทีแรก เผยสีหน้าตกใจเมื่อเธอเอ่ยจบ จ้องไปในแววตาสะท้อนความเสียใจจนใจเริ่มอ่อนไหว

"ถ้าได้แบบนั้นจะเลิกเกลียดกันไหม" น้ำเสียงคล้ายอ้อนวอนถามย้ำ



*************



"จำได้ใช่ไหมว่าเธอกับฉันเป็นอะไรกัน"

"คะ?" ภริดากะพริบตาปริบๆ อย่างมึนงง เมื่ออยู่ๆ เขาก็เปลี่ยนคำถามไปมา ไหนจะท่าทีคล้ายหาเรื่องกัน

"จะทำอะไรหัดรักษาหน้ากันบ้าง"

"อะไรกันคะคุณริ อยู่ๆ ก็มาพูดจาแปลกๆ แล้วอะไรคือรักษาหน้าพรีมทำอะไร?"

"ต้องให้พูดรึไง ฉันต้องสาธยายความแรดของเธอด้วยเหรอ"

"คุณริ!!" คนตัวเล็กตะโกนเรียกชื่อเตือนสติคนพูดอย่างโมโห เมื่อเขาเริ่มจะพูดแรงเกินไป

"ทำไม โมโห? รับไม่ได้รึไงที่ฉันรู้สันดานของเธอ"

"คุณเกลียดพรีมมากเลยเหรอคะ" ภริดาถามกลับน้ำเสียงสั่น ไม่รู้ว่าความโกรธหรือความเสียใจมีมากกว่ากัน

"ใช่ เกลียด! เมื่อก่อนเกลียดยังไงตอนนี้ก็ไม่เปลี่ยน" เขาตอบเสียงเรียบน้ำเสียงเยียบเย็นไร้ความปรานี

"ทำยังไงคุณริถึงจะเลิกเกลียดกัน" คนตัวเล็กบังคับเสียงไม่ให้สั่น ถามกลับเสียงเบา ถึงแม้ลึกๆ จะรู้ว่าเขาคงไม่มีวันเลิกเกลียดเธอ แต่ก็ยังอยากจะเห็นรอยยิ้มของพี่ชายที่แสนดีที่เคยมอบให้กันอีกครั้ง

"ทำอย่างเดียวกับที่เธอไปทำกับไอ้คิณสิ เผื่อฉันจะถูกใจความแรดร่านของเธอ" เขาตอบกลับน้ำเสียงเยาะเย้ย กวาดสายตามองเสื้อผ้าคนละชุดกับที่เห็นเมื่อเช้า ปรายตามองถุงกระดาษแบรนด์ดังที่เธอถืออยู่

"คุณริ!!"

"หยุดเลยนะ! ถ้าตบ ฉันจะปล้ำเธอตรงนี้เลย" ภริดากำมือที่ง้างอยู่แน่นทันที สายตามองเขาอย่างร้าวราน ทั้งโกรธแค้น เจ็บใจ และเสียใจ ที่ได้ฟังและได้เห็นสายตาดูถูกที่มองเธออยู่

***********

หมายเหตุ : ซื้อผ่านหน้า web ราคาจะถูกกว่า