สามี...ได้โปรดหย่ากับข้าเสียที!

คำโปรย

ยี่สิบปีนั้นช่างยาวนานนัก ที่ต้องทนเป็นฮูหยินที่น่าภาคภูมิใจของเขา

ท่ามกลางความโดดเดี่ยวที่ต้องทนมองดูเขาและและสตรีผู้นั้นมีความสุข

ความดีที่ไม่สามารถข้ามผ่านเป็นความรักสุดท้ายก็มีแค่นางที่เจ็บปวด

หากมีโอกาสได้ย้อนกลับไป....

แต่เวลาไหนเลยจะไหลย้อนกลับ หญิงสาวพลันนึกไปถึงเหตุการณ์ที่ทำให้ตนเองทนทุกข์

ในขณะที่ร่างกายนั้นคงจะอดทนได้อีกไม่นานแล้ว...

ความคิดล่องลอยย้อนกลับไปเมื่อวันวาน

"ขออภัยที่ข้าไม่อาจตอบรับความรู้สึกของเจ้า แต่ข้าจะดูแลเจ้าเป็นอย่างดีในฐานะของฮูหยินเอกผู้หนึ่งไปชั่วชีวิต"

ครั้งหนึ่งเขาเคยกล่าวกับนางว่าไม่ต้องการมีบุตร

แต่แล้วกลับให้เด็กชายตัวอวบอ้วนผู้หนึ่งเรียกขานนางว่า "มารดา"

ต่อมานางถึงได้เข้าใจ ว่าแท้จริงแล้ว...

เขาเพียงแค่...ไม่ต้องการมีบุตรกับนางเท่านั้น!

แม้จะรู้ว่านางและเขาแต่งงานอยู่กินกันมาถึงสามปีก็เพราะความเหมาะสม ผู้ใหญ่เห็นชอบ

หากแต่สามปีก็ยาวนานยิ่งนักสำหรับสตรีผู้หนึ่ง

ในยามแรกที่แต่งเข้ามานางเองก็ยอมรับว่าพึงใจในตัวเขาเป็นอย่างมาก

ทั้งชายหนุ่มยังปฏิบัติต่อนางอย่างพอดิบพอดีมาโดยตลอด

แต่งงานกันมานานถึงเพียงนี้แต่นางก็ยังไร้วี่แววที่จะตั้งครรภ์

ในยามที่ทราบถึงต้นเหตุที่ทำให้ตนเองไม่สามารถตั้งครรภ์ได้

หัวใจของนางก็รู้สึกราวกับแตกสลาย มือทั้งสองข้างนั้นเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

ถึงแม้จะเป็นในยามวสันต์หากแต่นางกลับรู้สึกว่าตนเองนั้น...

กำลังเหยียบย่ำอยู่ท่ามกลางแผ่นน้ำแข็งที่บางเฉียบและหนาวเหน็บ

ในเมื่อความรักไม่อาจมีเพียงหนึ่ง เช่นนั้นนางจะเป็นคนขอเดินจากไป...