ให้ผมไปเล่นซีรีส์วายเนี่ยนะ!?

แม้จะมั่นใจในความแมนของตัวเองมาทั้งชีวิต แต่เมื่อนักแสดงหนุ่มอย่างอาร์ต อารยะ กำลังจนกรอบ และงานที่เข้ามาตอนนี้คือซีรีส์วาย เขาก็ไม่มีทางเลือกมากนัก

และเมื่อได้เจอกับ เรย์ รวิกร ใจของตัวเองก็ชักจะหวั่นไหว สับสนว่าที่กำลังอินอยู่นี่ คืออินกับบท หรืออินกับชีวิตจริงกันแน่
+++
เป็นครั้งแรกที่อาร์ตเห็นคุณที่สวมสูทแบบผู้บริหารขยับตัว และเริ่มพูด "ผมบอกไว้ก่อนนะครับ ถ้าคิดว่าจะมาเล่นซีรีส์วาย เพราะหวังจะรวยทางลัด ดังเป็นพลุแตกอะไรแบบนั้น ก็กลับไปซะ หนึ่งผมต้องการคนที่โฟกัสงานเป็นหลัก และสอง ไม่ใช่ทุกคน ไม่ใช่ทุกเรื่องที่จะเป็นแบบนั้น ถือว่าผมเตือนแล้วนะ"

อาร์ตกำมือแน่น ใจคิดฟุ้งซ่านว่าควรหนีไปตอนนี้เลยดีไหม แต่เขาก็ไม่ได้หวังจะรวยทางลัด แค่อยากได้เงินบ้างเท่านั้นเอง

พี่นัทผู้กำกับขยับเปลี่ยนท่ากับเก้าอี้ "สองคนลองจับมือกันหน่อยซิ"

เขาหันไปมองเรย์แบบหยั่งเชิง สุดท้ายก็เป็นฝ่ายคว้ามืออีกคนมาจับไว้

ไม่ได้นิ่ม แต่ก็ไม่ถึงกับหยาบกร้าน

"คราวนี้หันไปมองหน้ากัน ช้า ๆ ครับ"

มือของเรย์กำลังจะดึงกลับไปแล้ว เป็นอาร์ตที่ยังกระชับมันไว้อยู่ แล้วค่อย ๆ หมุนตัวมาหากัน ก่อนที่อาร์ตจะคว้ามือที่เหลืออีกข้างของอีกคนมากุมไว้ด้วย ทำแบบนี้ จะดูเหมือนคนรักกันมากกว่า

ดวงตากลมโตตรงหน้าพยายามสบตากับเขานิ่ง ริมฝีปากขบเม้มเข้าหากัน ใบหน้าขาวกระจ่างมีสีชมพูระเรื่อจาง ๆ เหมือนลูกท้อ

นี่การแสดงหรือเขินจริง อาร์ตก็ไม่แน่ใจ

"เข้ามาใกล้กันอีกหน่อยครับ"

จัดไปตามจังหวะ รู้สึกถึงไออุ่นจากกายของอีกฝ่ายชัดเจนขึ้น ดวงตากลมโตเริ่มเสหลบ

"จูบกันให้ดูหน่อยซิ" พี่นัทสั่ง

"หา!" ทั้งอาร์ตและเรย์ร้องพร้อมกัน หันขวับไปทางโต๊ะกรรมการโดยไม่ได้นัดหมาย

"ซีรีส์วายนะคุณ ต้องมีจูบกันอยู่แล้ว"
+++