นายใหญ่เจ้าของไร่ฟ้า

บ้านไม้สองชั้นยกสูงทำด้วยไม้สักทั้งหลัง ด้านนอกไกลๆ มีไร่กาแฟล้อมรอบบริเวณบ้านเต็มไปด้วยต้นไทรเกาหลีที่ถูดตัดแต่งให้เป็นรั้วเสมอกัน ถัดมาอีก 100เมตรจะเป็นลานไม้และลานตู้คอนเทนเนอร์ของบริษัท ไพศาลรัตนกุล กรุ๊ป ทอดสายตาออกไปไกลๆ เห็นสวนองุ่นที่กำลังทำการเก็บเกี่ยว

"นาย รับมันไว้เถอะครับสงสารมัน" ชายหนุ่มขี้เมาประจำลาน ใบหน้ามีหนวดขึ้นจางๆ มีรอยแผลบาดระหว่างหัวคิ้วเพิ่มความน่าเกรงขาม เขาเอ่ยกับเจ้านายด้วยน้ำเสียงเว้าวอน

"ไม่" เสียงทุ้มเข้มน่าเกรงขามปฏิเสธขึ้นอย่างไม่คิดลังเล ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาไม่ว่าจะดวงตา ปากหรือจมูกก็ล้วนถูกพระเจ้าบรรจงปั้นจะว่าเขาเป็นลูกรักพระเจ้าก็คงไม่ผิด

"โธ่นาย มันยังเด็กอยู่เลยสงสารมันเถอะครับ"

เจ้าของแววตาคมกริบหรี่ตามองเด็ก ในวัยกำลังโต เนื้อตัวมอมแมมการแต่งตัวก็ซอมซ่อราวกับเด็กที่โตมาจากข้างถังขยะ คิ้วเข้มขมวดปมเข้าหากันสบตากับเจ้าของดวงตาใสซื่อไร้เดียงสา ปลายนิ้วเรียวเคาะที่โต๊ะเบาๆ สองสามทีขณะใช้สมองครุ่นคิด "ไม่!" เสียงทุ้มตอบกลับราบเรียบ ทำเอาหน้าของเอกยับหย่นด้วยความท้อใจ

"มึงไม่เหนื่อยบ้างหรือไงวะ! พามาหากูทุกวัน" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น ใบหน้าหล่อเหลายังคงความนิ่งเรียบไม่สื่ออารมณ์ใด แต่หารู้ไม่ว่ากลับมีสายตาคู่สวยของใครบางคนกำลังจ้องมองเขาอย่างชื่นชม ริมฝีปากบางยกยิ้มขึ้นในระหว่างที่ผู้เป็นอากำลังอ้อนวอนกับว่าที่เจ้านายในอนาคต

"ผมไม่เหนื่อย" เอกพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่นสายตาของเขาดูเอาจริงเอาจัง "ผมอยากให้มันมีการมีงานทำครับ" ถึงนายคนนี้จะปากร้ายแต่เขาเป็นคนจิตใจดี

"แต่กูเหนื่อย! มึงดูหลานมึงก่อน มันอายุสิบหกวัยมันกำลังเรียน แทนที่มึงจะส่งมันเรียน กลับส่งมันมาทำงานไร่ มึงเป็นอาภาษาอะไร! จะมาขายใช้แรงงานหรือไง!" จากหน้าตาปกติก็เริ่มมีอารมณ์หงุดหงิด เขามีเรื่องมากมายให้คิดแต่ไอ้เอกก็เอาหลานมันมาเสนอให้อยู่ทุกวี่วัน ถึงเขาจะปฏิเสธมันก็ยังพามาใหม่จนเขาเอือมระอาเต็มที

"โธ่นาย ถ้ามีเงินเรียนผมคงไม่พามันมาที่นี่ อีกอย่างมันไม่มีใครแม่มันก็ตายไปแล้ว ส่วนพ่อมันก็ติดเหล้าผีพนันเข้าสิงจะขายลูกกินวันไหนก็ไม่รู้" เอกพูดปาวๆ ร่ายยาวโดยไม่คิดจะเว้นช่องไฟให้ใครแทรกได้ ฟังจากเสียงก็รู้ว่าคงโมโหพ่อของหลานไม่น้อย

"มึงก็เลยเอามันมาขายให้กูก่อนพ่อมันงั้นสิ!"