ลูกคุณที่ไหน ลูกฉันทั้งนั้น

จากวันนั้นที่ไล่กัน จนวันนี้มาเรียกร้องอะไรกันอีก
------------------------------------------------
เมืองหลวง เธอเคยไปเมื่อสิบปีก่อน เรื่องราวมากมายได้เกิดขึ้น ทั้งสุข หวาน ขมขื่น และคนที่มอบความรู้สึกนั้นยืนอยู่ตรงหน้าเรียกร้องสิทธิ์ความเป็นพ่อของเด็กฝาแฝด
"ลูก ๆ เข้าไปรอแม่ในบ้านก่อนนะคะ"
"ค่า/ครับ" เด็กน้อยฝาแฝดทั้งสองวิ่งเข้าไปในบ้านพร้อมของเล่นในมือ
คราวนี้ใบหน้ายิ้มแย้มกลับเรียบเฉยสงบนิ่งมองหน้าชายที่ครั้งหนึ่งเธอเคยรักเขาจนล้นหัวใจ เคยคิดฝากชีวิตที่เหลือไว้ เคยคิดร่วมกันสร้างครอบครัวอบอุ่น แต่ทุกอย่างทั้งทลายเพียงชั่วข้ามคืน
"เด็กพวกนั้นเป็นลูกของผมใช่ไหม" เลี่ยงหลิ่งถาม มองซูซานที่เคยน่ารักออดอ้อนแสดงท่าทีเย็นชาแตกต่างจากคนเดิมอย่างสิ้นเชิง แต่เขาเชื่อว่ามีสิ่งหนึ่งไม่เปลี่ยนแปลงไป
"ลูกคุณที่ไหน ลูกฉันทั้งนั้น"
"คุณทำคนเดียวได้เหรอ ถึงได้ลูกน่ารักและยังมีหน้าตาเหมือนผมเช่นนี้"
"ถึงฉันทำคนเดียวไม่ได้ ก็ไม่ใช่ว่าจะทำกับคุณ ฉันมีสามีแล้วและเด็ก ๆ เป็นลูกฉันกับสามี ไม่ใช่คุณ"
"ลองพูดอีกทีสิ" เลี่ยงหลิ่งเค้นเสียงเรียบ
ทั้งสองสีหน้าและแววตาคู่นั้นยังมีอิทธิพลต่อเธอเสมอ แต่ไม่ใช่ซูซานคนนี้อีกแล้ว
"ฉัน...ยังไงก็ตามแต่ นี่ลูกฉันไม่ใช่ลูกคุณ เชิญกลับไปได้แล้ว"
ซูซานถือกระบวยน้ำทำจากบวบเกวี่ยงไปมา ก่อนจะได้ยินเสียงเรียกของเด็ก ๆ จากข้างในบ้าน
"แม่จะไปเดี๋ยวนี้แล้ว" ซูซานหมุนกายกลับ สองเท้าวางชิดกัน "แล้วไม่ต้องกลับมาอีก ที่นี่ไม่ต้อนรับ"
เลี่ยงหลิ่งกำมือแน่น แววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด กรามทั้งสองบดเข้าหากันจนบูด คำพูดมากมายมันเอ่อล้นข้างในหัวใจแต่พออยู่ตรงหน้า เขากลับพูดอะไรไม่ออก...