เพลงรักดอกชา

หมออิ่งสือตรวจอาการคนไข้อยู่ครู่ ก่อนบอก
“มีไข้สูงร่างกายอ่อนเพลียมาก อย่างแรกที่ต้องทำคือทำให้ร่างกายนี้อุ่นขึ้น ขืนปล่อยไว้สภาพนี้ต่อให้เป็นเตียงเตาก็คงช่วยไม่ได้ ใครจะรับหน้าที่นี้?” ด้านนอกฝนเริ่มปรอย อากาศหนาวเย็นลง บรรดาบุรุษที่รวมตัวกันอยู่ในห้องมองหน้ากันและกันอย่างอึดอัด
“นางเป็นสตรี ที่นี่ก็มีแต่ผู้ชาย ดึกป่านนี้แล้วจะเรียกใครมาช่วยดี?” ฝูตงเอ่ยทำลายความเงียบ
“กลับไปตามบ่าวที่เรือนสกุลจางดีหรือไม่?”
ผู้ช่วยท่านหมอหาทางออก
“ไม่ดี ท่านแม่ต้องรู้และมิใช่แค่โวยวาย นางคงบุกมาถึงที่นี่ด้วยตัวเอง”
“แล้วใครจะทำ?” ทุกสายตาล้วนมองมาที่คุณชายรองสกุลจางเป็นตาเดียว ฝูตงพูดขึ้นเป็นคนแรก
“ท่านเป็นนาย ย่อมใกล้ชิดกับนางมากที่สุดในบรรดาพวกเรา”
ต้องนับว่าฝูตงหาทางออกให้ตัวเองได้ดี
“คุณชายช่วยชีวิตนางไว้ ก็ช่วยให้ถึงที่สุดเถิด” หมออิ่งสือรีบเอาตัวรอด คนสุดท้ายคือเด็กหนุ่มผู้ช่วย ที่ยืนหันรีหันขวาง
“ข้าจะไปหาชุดมาให้นางเปลี่ยนก็แล้วกัน…”