นางร้ายอย่างข้าขอเกิดใหม่

เปรี้ยง.
เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าท่ามกลางพายุที่โหมกระหน่ำลงมาอย่างหนัก
แต่กลับมีสตรีผู้งดงามปานนางเซียนยืนอยู่ท่ามกลางพายุฝนที่โหมกระหน่ำน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มปะปนไปกับสายฝนที่ไหลลงมา



หวังหนิงเอ๋อยืนมองดูความสูงของหน้าผาตรงหน้าอย่างหมดความห่วงหาอาทรต่อสิ่งใดทั้งสิ้นนางปล่อยวางแล้วยอมปล่อยแม้กระทั่งคนที่นางรักสุดหัวใจเมื่อความรักของหนิงเอ๋อเป็นรักข้างเดียวพยายามเช่นไรกลับได้แต่ความว่างเปล่าและความเสียใจ



" ถ้าข้ารู้ว่าเป็นเช่นนี้ข้ายอมเป็นแค่คนที่เดินผ่านท่านไปยังจะดีกว่าพวกเราสองคนไม่น่าจะเจอกันเลย"
น้ำตาไหลรินอาบสองแก้มร่างบางค่อยๆเดินตรงไปยังขอบหน้าผาที่สูงชันเวิ้งว้างและว่างเปล่าอย่างเด็ดเดี่ยว




เปรี้ยง




จางอี้เฉินนำกำลังพาคนวิ่งไล่ตามฮูหยินเอกของเขามาจึงถึงที่หน้าผาท่ามกลางสายฝนและพายุที่โหมกระหน่ำ



" ทำแต่เรื่องให้ข้าต้องปวดหัวสตรีร้ายกาจเช่นเจ้าคงมีความคิดได้แค่นี้หึ"
จากอี้เฉินตะคอกใส่หนิงเอ๋อแข่งกับสายฝนอย่างโกรธเกรี้ยว
จางอี้เฉินตามภรรยาของเขาจนมาถึงที่หน้าผาแห่งนี้เขานำกำลังมาจับกุมตัวนางกลับไปรับโทษ