เพียงของขวัญที่ไร้รัก

คำโปรย.....

เพราะคำว่าเพื่อนทำให้เธอไม่กล้าที่จะสารภาพความรู้สึกของตัวเองออกไป มินทิราแอบรักภูผามานานหลายปี แต่เพราะรู้ตัวเองดี จึงไม่กล้าที่จะบอกความรู้สึกของตัวเองให้เขารู้ ยอมทนเจ็บปวดเสียใจเวลาที่เห็นเขาคบหากับผู้หญิงคนอื่น และได้แต่อวยพรให้ความรักของเขาสมหวัง

แต่แล้วในวันที่ภูผาเสียใจเพราะความรักที่พังลง วันนั้นคือวันที่ทั้งเธอและเขาพลาดพลั้งมีความสัมพันธ์กัน
แต่ในเมื่อเขาไม่ได้รัก มินทิราไม่รู้ว่าเธอควรจัดการกับความรู้สึกและสถานะของตัวเองอย่างไร ในเมื่อสุดท้ายบางอย่างที่เกิดขึ้นจากวันนั้นอาจเป็นเพียงแค่ของของขวัญที่ไร้ซึ่ง....ความรัก

*/*/*

"กลับไปก่อนได้ไหม"

นี่คือประโยคแรกหลังจากที่ทั้งสองนั่งเงียบมานาน มินทิราหันมองภูผา ก่อนที่เธอจะพยักหน้าด้วยความรู้สึกเจ็บปวด

หญิงสาวเข้าใจว่าที่ชายหนุ่มไล่ก็เพราะเขารังเกียจเกินกว่าที่จะยอมรับความจริงว่าเมื่อคืนเขามีความสัมพันธ์กับเธอ

"เดี๋ยวมินกลับก่อนก็ได้"

หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เธอค่อยๆหยิบเสื้อผ้าที่พื้นทีละชิ้นก่อนจะเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ
เพียงครู่เดียวเธอก็เดินออกมาคว้ากระเป๋าและเดินออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ