คุณผัวตัวร้าย ( เรื่องของสุวพิชญ์ )

'คนใจร้าย' สุวพิชญ์ตัดพ้อต่อว่าชายที่อยู่ในห้องเดียวกัน

อินทัชมัดข้อมือเธอไว้ แถมผูกเนคไทปิดตาทั้งสองข้างจนมองไม่เห็นอะไร นอกจากนี้ยังพาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาในห้องนอนด้วย

ชายหนุ่มนั่งนิ่งบนเตียง ปล่อยให้สาวซึ่งตนจ้างมาเล่นละคร ร้องครางกระเส่า และขย่มเตียง ราวกับกำลังเริงสวาทกับเขาอย่างเร่าร้อน

ราตรีที่แสนยาวนานผ่านพ้นไปได้ เพราะสุวพิชญ์ร้องไห้จนปวดหัวและผล็อยหลับไปเองบนโซฟาตรงมุมห้อง

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้หญิงคนนั้นกลับไปตอนไหน

เพราะพวกเขาหายไปทั้งคู่ สุวพิชญ์จึงคิดว่าอินทัชยังไม่หนำใจ เขาคงไปเริงรักต่อที่ไหนสักแห่ง และปล่อยให้เธอจมอยู่กับความสิ้นหวังตามลำพัง

"กินข้าวเถอะค่ะคุณพีช" แม้กานดาไม่เห็นด้วยกับการกระทำของลูกชายนายจ้าง แต่เธอเป็นเพียงลูกจ้าง และไม่อยากตกงาน

หญิงสาวมองข้าวต้มปลาในชาม แม้มีปลาหลายชิ้น แต่เธอกลับรู้สึกกินไม่ลง ตามประสาคนเครียดสะสม

"เขาออกไปตอนกี่โมงเหรอคะ"

"ออกไปสักพักแล้วค่ะ"

อินทัชเคยกำชับไว้ว่าหากสุวพิชญ์ถามอะไร ให้ตอบแบบกำกวมเข้าไว้

ดังนั้นคำตอบที่ออกมาจากปากของกานดาจึงไม่เคยทำให้สุวพิชญ์หายสงสัยได้เลย

"แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะคะ" สุวพิชญ์หวังว่าอีกฝ่ายจะขยายความให้ฟังว่ามันเกิดอะไรบ้าง ทว่า...

"ออกไปแล้วค่ะ ป้าขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ มีอีกหลายอย่าง ต้องรีบทำให้เสร็จ"

กานดารีบชิ่ง เธอมีหน้าที่แก้มัดให้สุวพิชญ์ในตอนเช้า และเอาอาหารมาให้กินในห้องก็เท่านั้น

สำหรับเรื่องอื่น กานดารู้ว่าตนไม่ควรยุ่ง

ประตูห้องนอนถูกล็อกอีกครั้ง สุวพิชญ์ไม่ประหลาดใจ

เธอมาอยู่ที่นี่หลายวันแล้ว

ทุกวันถูกขังอยู่ในห้อง ไม่มีโทรศัพท์มือถือ ส่วนทีวีก็ดูไม่ได้

ด้วยความสับสน ท้อแท้ และสิ้นหวัง ทำให้สุวพิชญ์ร้องไห้จนขอบตาบวมช้ำยิ่งกว่าเดิม

ก่อนหน้าคิดว่าอินทัชอยากเอาคืน ซึ่งนั่นพอเข้าใจได้

เธอเองก็พยายามอดทน เพราะลึก ๆ ยังรักเขาอยู่ แต่ดูเหมือนเขาไม่ได้รักเธอแล้ว เขาจงใจพาผู้หญิงคนอื่นมาเย้ยหยันถึงในห้องนอน

นี่มันหยามกันเกินไป หากต้องอยู่เช่นนี้ไปเรื่อย ๆ สุวพิชญ์ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม

หญิงสาวคิดหนี เพียงแต่ยังนึกวิธีไม่ออกเพราะคอนโดนี้อยู่สูง หากปีนหน้าต่างหนีแบบในละคร เธอคงตกลงไปตายแหง ๆ

'ถ้าเราไม่สบายมาก ๆ จนถึงขั้นช็อก เขาก็น่าจะเรียกรถพยาบาล เขาคงไม่อยากให้มีคนตายในห้องของเขาแน่'

วิธีนี้อาจดูใจกล้าบ้าบิ่นเกินไปหน่อย แต่สุวพิชญ์คิดว่ามันเป็นวิธีที่น่าจะได้ผลดีที่สุด

หญิงสาวเดินเข้าไปในห้องน้ำ ซึ่งอยู่ภายในห้องนอน เปิดน้ำในอ่าง แล้วนอนแช่ตัว จนกระทั่งใกล้ถึงเวลาอาหารเที่ยง

สุวพิชญ์ปล่อยน้ำออกจากอ่าง เช็ดเนื้อเช็ดตัว สวมเสื้อผ้า แล้วนั่งอยู่บนโซฟา ทำตัวเป็น 'เด็กดี' แบบที่อินทัชต้องการ

กานดามาพร้อมข้าวผัดแฮม ไส้กรอก เบคอน สุวพิชญ์กินอาหารจนหมดจาน ส่วนกานดาเข้าไปทำความสะอาดห้องน้ำ โดยไม่ได้สงสัยว่าก่อนหน้านี้สุวพิชญ์แช่น้ำนานเกินควร

กานดาคิดว่าไม่แปลกที่สุวพิชญ์จะอาบน้ำวันละสองรอบ

อย่างไรเสียก็ไม่มีอะไรให้ทำมากมายนัก มีแค่หนังสือไม่กี่เล่มให้อ่านแก้เบื่อ

สุวพิชญ์เติมน้ำจนเต็มอ่าง นอนแช่น้ำต่ออีกหลายชั่วโมง จนใกล้ถึงเวลาเลิกงานของอินทัช

ช่วงค่ำอินทัชไม่ได้ให้เธอกินอะไร สุวพิชญ์ไม่แน่ใจว่าเขาจงใจปล่อยให้เธอหิว หรือเขาจำได้ว่าเธอไม่กินมื้อเย็นกันแน่

ชายหนุ่มนั่งพิงหัวเตียง อ่านข่าวในโทรศัพท์มือถือ ช่วงเวลานั้นสุวพิชญ์นั่งอยู่ที่โซฟา แสร้งทำเป็นอ่านหนังสือ

"เป็นอะไร ทำไมทำหน้าตาแปลก ๆ " เขาถามเสียงห้วน เมื่อเห็นหน้าและมุมปากเธอกระตุกสองสามครั้ง

"เปล่านี่ ไม่ได้เป็นไร" เธอปฏิเสธ แล้วแกล้งกระตุกต่ออีกสักหน่อย เพิ่มความสงสัยให้กับอีกฝ่าย

คืนนี้ชายหนุ่มไม่ได้พาหญิงอื่นมานอนด้วย

สุวพิชญ์คิดว่าแผนแกล้งกระตุกใบหน้าและมุมปาก ทำให้เขาเกิดความกังวล เพราะอาการเหล่านี้บ่งชี้ถึงความผิดปกติของร่างกาย

'ได้เวลาแกล้งชัก' คนแผนสูงดำเนินการขั้นต่อไป ขณะที่นอนอยู่บนเตียงคู่กัน ทำให้อินทัชสะดุ้งตื่น

"เฮ้ย! พีช! ไม่นะ อย่าเป็นอะไรไปนะ" เขาร้อนรน เมื่อพบว่าตัวเธอร้อนด้วย

อินทัชรีบโทรเรียกรถพยาบาล หลังจับเธอนอนตะแคง

สุวพิชญ์แกล้งชักอยู่ราวสามนาที ก่อนนอนแน่นิ่ง ทำให้ชายหนุ่มยิ่งกังวล เขาตัดสินใจอุ้มเธอขึ้น พาลงลิฟต์ เป็นจังหวะเดียวกับที่รถพยาบาลมาถึงพอดี

"ช่วยด้วยครับ เมื่อครู่แฟนผมชัก ตอนนี้หมดสติไปแล้ว" ทั้งคู่ขึ้นรถพยาบาลไปพร้อมกัน