ภูกัลวราดินทร์มลายชัวลักษณ์

'สรรสร้าง หมุดเกลียว ดึงผ่าน พบเจอ สองคน
ห่างไกล ใกล้ชิด สนิทสม ปมหมายพบ
หมายปองต้อง พ้องรักเกลียว
แม้นสับสนไม้ดุลใจ
ก่อมนต์กลมเกลียวรัก นักท่องพฤกษา'


สวัสดีนักอ่านทุกคนเข้ามาอ่านนวนิยายเรื่อง "ภูกัลวราดินทร์ มลายชัวลักษณ์" ด้วยนามปากกา 'โชตุนณ์'


_ เรื่องย่อ _

"ขอผม"
"เงินโอนก็ได้จ้า!"
ผมนึกขึ้นได้อีกว่าโทรศัพท์ก็ไม่มีเน็ต อะไรจะบัดซบได้ขนาดนี้แม่ค้าชักสีหน้าไม่พอใจแล้ว แววตาคล้ายกับนัยตาไม่พอใจแล้ว เม้มริมฝีปากเล็กน้อย

ฮื่อทำไงต่อดี

"คือ ผมไม่มีเน็ตครับ" ผมสารภาพออกไปตามตรง
"ฮืม!"
"แฮ่ก! ขอข้าวกะเพราหมูกรอบเผ็ดๆจานหนึ่งครับ" น้ำเสียงแหบเข้มทุ่มใหญ่สลับกัน
ผู้ชายคนหนึ่งน่าจะมีสูงไล่เรี่ยไม่ต่างจากผม เขาสวมใส่เสื้อสีดำทึบกางเกงขายาวที่น่าจะยืดหยุ่น รองเท้าหนังแบบเดียวกับผมแต่บริเวณพื้นของรองเท้ากระทบกับผิวดินดูน่าจะแข็งกว่าของผม ผิวหน้าของเขาดูขาวกว่าทุกผิวส่วนอื่น ผิวกายแทนคล้ำ หน้าทรงรูปเพชร หน้าผากกว้าง เขาถอดหมวกออก
พริ้ว! วืด!
ลมเย็นๆพัดโชยผ่านมา ผมมองหน้าของเขาอย่างชัดเจน เขาวางเป้สัมภาระลง ท่าทางกายหนักแน่น กล้ามเนื้อมัดดูแข็งแรงจนผมเห็นแล้วว่าต้องออกกำลังกายมาเป็นอย่างดี และสังเกตได้ชัดคือทรงผมสั้นเกรียนตามฉบับนักเรียนนายสิบ
"ได้จ้า เชิญนั่งข้างในก่อนจ้า" แม่ค้าตอบเขาคนนั้น "ส่วนหนูรอก่อน"
ผมยืนนิ่ง เตรียมใจสำนึกผิด กดโทรศัพท์เช็คเงินโทรก็ไม่มีเงินค้างอยู่เลย จนกระทั่งช่วงจังหวะเวลาเดียวกันนั้น ผมมองไปข้างในร้าน ถอนหายใจ

ซ่วยแน่ๆ ไม่น่าเลยเรา

"เขาทำไมเหรอครับ" ชายหนุ่มคนนั้นถามกับเจ้าของร้าน
ตายแน่ๆ ผมหลับตายกมือไหว้อะไรก็ได้ รับไม่ได้เลยจริงๆ
"เขากินแล้วยังไม่จ่ายเงินน่ะจ่ะ" แม่ค้าตอบกลับขณะที่ตัวของแม่ค้ากำลังจะเดินเข้าครัว "เอาผัด"
"คิดพร้อมกับผมเลยครับ ผมจะจ่ายให้น้องเขาเอง" ผมรีบหันหน้ามองหน้าเขา นัยตาและใจลุกวาว สองมือพนมไหว้บรรจบกันอย่างอ่อนช้อยขึ้นโดยอัตโนมัติ เขาไปนั่งที่นั่งไม้หน้าสุดของร้าน
"ขอบคุณครับ โอ้ว สวรรค์" ว่าแต่เขาเป็นใครทำไมใจดีจัง ผมกำลังจะยกมือไหว้
ขอบคุณเขา แต่มือพนมแล้ว ต้องหยุดชะงัก


ภูดินเด็กหนุ่มชั้นมอปลายออกเดินป่าไปกับเพื่อน และเขาไม่รู้ว่าอนาคตหลังชีวิตมอหกจะเป็นเช่นไร เรียนก็ไม่เก่ง เกรดก็น้อยๆ จนกระทั่งการปรากฎตัวของชัลชายหนุ่มปริศนาที่มาเดินป่าจะเป็นอย่างไรโปรดติดตาม