อุ่นรักกลิ่นไอวันวาน

"ทำยังกับเดินทางไกล" นนทวัชรที่ยืนมองคนตัวโตหยิบของยัดใส่เป้แซวขึ้น
"แค่ก้าวเท้าออกจากบ้าน ฉันก็ถือว่าเป็นการเดินทางแล้วล่ะ ส่วนนายอยู่ทางนี้ ดูแลตัวเอง ดูแลบ้านให้ดีด้วยล่ะ"
"ตกลงนี่นายห่วงฉัน หรือห่วงบ้านกันแน่"
"ก็ทั้งสองอย่างแหละแต่ห่วงบ้านมากกว่า กลัวไอ้หน้าโจรแฟนเก่านายจะตามมาเผาอีกครั้ง"
อีกครั้งที่นนทวัชร ซัดตุ๊บเข้าให้อย่างหมั่นไส้ ก่อนช่วยเขายกเป้พาดบ่าคล้องไหล่ให้เสร็จสรรพ
"พูดแบบนี้ รีบไปให้ไกลเลย"
"ทำตัวเป็นเจ้าของบ้านได้อีกแฮะ"
"แน่ใจนะว่าไม่ให้ฉันไปด้วย"
"นายรออยู่ที่นี่ดีแล้ว เผื่อแฟนเก่านายมันไปดักรอ ฉันขี้เกียจวิ่งหนีตีนเหมือนคราวนั้นอีก"
ชายหนุ่มยิ้มยั่ว ก่อนขยับสายเป้ให้เรียบร้อย แล้วฉวยโอกาสดึงคนตัวบางเข้ามาในอ้อมกอด ก้มลงหอมแก้มฟอดใหญ่
"ฉันไปก่อนนะ แล้วจะรีบส่งข่าวมาแล้วก็จะรีบกลับมาหาด้วย"
"ขอบคุณนะภีม ไงก็ดูแลตัวเองด้วย ฉันเป็นห่วง"
"ไม่อยากให้ห่วง แต่อยากให้รักได้มั้ย" นนทวัชรหลบตาวูบ เม้มปากปิดสนิท พวงแก้มขึ้นสีเลือดฝาด ความเคอะเขินช่างน่าพิศมัยยิ่งทำให้ภีมม์ไม่อยากห่างไป ทว่าเขาก็ปล่อยให้นนทวัชรเป็นกังวลถึงบุพการีไม่ได้
"เจอกันนะ"
ชายหนุ่มก้าวพ้นประตูบ้านออกไป ทิ้งให้อีกฝ่ายได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างอันแสนอบอุ่นนั้นของเขา ความรู้สึกที่ยากเกินบรรยายเกิดขึ้นในหัวใจ
ไม่รู้สินะ ว่ามันคือความรัก ความผูกพัน หรือแค่เพียงความหวั่นไหวในหัวใจดวงนี้กันแน่ รู้แต่เพียงว่า เมื่อเขาไม่อยู่ความโหยหายเริ่มกัดกินหัวใจ ตลอดเวลาที่อยู่ร่วมกัน ชายหนุ่มขยันสร้างเรื่องโน้นเรื่องนี้ให้ได้หัวเราะหรือยิ้มขันเสมอ และช่วงเวลาเหล่านั้น

>> อย่าลืมอ่านตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ
>> บางคำศัพท์ในเรื่องนักเขียนตั้งใจเขียนตามความนิยม แต่บางคำศัพท์ฝ่ายพิสูจน์อักษรจะยึดตามราชบัณฑิต
>> ซื้อผ่านเว็ปไซด์จะได้ราคาที่ถูกกว่าและตรงตามโพรโมชั่นนะคะ