เล่ห์ ลวง รัก ( เรื่องของภัทรียา )

"ภัทรไม่อยากไป พี่วายุก็รู้ ภัทรไม่ชอบเดินป่าขึ้นเขา ภัทรชอบเดินเล่นในห้าง ชอปปิ้งแอร์เย็น ๆ หรือไม่ก็กินของอร่อย"

"แบบนั้นเราก็ไปกันเกือบทุกสัปดาห์ ภัทรไปเที่ยวแบบที่พี่ชอบบ้างไม่ได้เหรอ พี่ชวนภัทรหลายรอบแล้ว ภัทรก็เอาแต่ปฏิเสธตลอด"

คนฟังถอนหายใจ ไปปีนเขามันเหนื่อย

เธอทำงานหนัก อยากพักผ่อนสบาย ๆ มากกว่า

"นะ ไปกับพี่สักครั้ง"

"มีใครไปบ้างคะ"

"มีแค่พี่กับวิทย์" หญิงสาวพยักหน้า

เธอรู้ วรวิทย์กับวายุภัคเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม นับดูแล้วเกินสิบปี นานพอควร

"ไปก็ได้" ไปสักครั้งให้มันจบ ๆ สามีจะได้เลิกบ่นว่าเธอไม่ยอมทำกิจกรรมร่วมกับเขา

วรวิทย์ขับรถ วายุภัคกับภัทรียานั่งคู่กันด้านหลัง

"แวะปั๊มหน่อยนะ อยากเข้าห้องน้ำ"

"ได้ ๆ พี่วิทย์จะเอาขนมอะไรไหม เดี๋ยวภัทรซื้อให้" คนรายได้สูงถามอย่างไม่คิดอะไรมาก

"เอาแซนวิชแฮมชีส" ชายหนุ่มเอ่ย ขณะหาที่จอดรถใกล้ ๆ ห้องน้ำ

"โอเคค่ะ" หญิงสาวยิ้ม แยกตัวไปซื้อของกิน ในขณะที่สามีไปเข้าห้องน้ำกับเพื่อนสนิท

การเดินทางเป็นไปอย่างราบรื่น ภัทรียาคิดว่า 'ไม่เลวนัก' แม้ไม่ได้นั่งเครื่องบิน แต่วรวิทย์ขับรถดีมาก

เมื่อมาถึงที่พัก พบว่า 'สบายใช้ได้'

"ภัทรอาบน้ำ พักผ่อนให้หายเหนื่อยก่อนนะ"

"ค่ะ" เธอพยักหน้า วายุภัคบอกไว้ เธอสามารถนอนนิ่ง ๆ ชมวิวผ่านหน้าต่างห้องได้ พรุ่งนี้ค่อยไปเดินป่า ปีนเขากัน

มื้อเย็นมีของอร่อย ผักกรอบหวานและสดมาก

มันอร่อยกว่าผักในเมือง อาจเป็นเพราะดิน หรือไม่ก็อากาศ สภาพแวดล้อมที่แตกต่างกัน

"ผักที่นี่อร่อยมากเลยค่ะ" เธอชมเป็นรอบที่สอง

"ถ้าชอบ ไว้มาด้วยกันอีกนะ" วายุภัคยิ้ม อย่างน้อยภัทรียาก็พอใจที่พักและอาหารการกิน

"ดาวที่นี่สวยจังเลยค่ะ" สาวงามชี้ชวนให้สองหนุ่มดูดาวบนฟ้า

"ที่นี่มืด มองเห็นดาวชัดกว่าในเมือง" วรวิทย์เอ่ย

"ดื่มนมก่อนนอนหน่อยนะ จะได้หลับสบาย" วายุภัคสั่งนมอุ่น ๆ มาสามแก้ว

"ขอบคุณค่ะ"

คืนนั้นสองสามีภรรยานอนกอดกันบนเตียงกว้าง ภัทรียาคิดว่าเธอตัดสินใจถูกที่ยอมมา

ภัทรียา วายุภัค และวรวิทย์ ตื่นเช้ามืด เพื่อเดินขึ้นเขา ไปชมความงามของธรรมชาติ

"อีกนิดก็จะถึงแล้วภัทร" วายุภัคผู้เป็นสามีให้กำลังใจ ภัทรียาจึงมีแรงฮึดขึ้นมาอีกครั้ง

'เอาน่ะ อีกนิดก็จะได้เห็นวิวสวย ๆ แล้ว' หญิงสาวพร่ำบอกตัวเอง

วันนี้มีนักท่องเที่ยวคณะอื่นเดินขึ้นเขามาด้วย แต่จำนวนคนโดยรวมไม่เยอะนัก

ในที่สุดก็ถึงจุดชมวิว เพลิดเพลินอยู่กับบรรยากาศได้ไม่นาน เด็กน้อยซึ่งมากับพ่อแม่ก็แหกปากร้องลั่น

ภัทรียาขมวดคิ้ว ยอมรับว่าตนไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก เดิมทีไม่ได้ชอบเที่ยวแบบนี้ แต่มาเพราะตามใจสามี พอมาถึง ดันเจอกับเสียงเด็กร้องงอแง

'ลูกยังเล็กอยู่ ไม่น่าพามา ทำคนอื่นเขาเสียบรรยากาศหมด'

เธอตำหนิในใจ และพยายามอดทนรอ หวังว่าเด็กจะหยุดร้องงอแง เมื่อพ่อแม่พยายามปลอบสุดความสามารถ

ทว่าเจ้าหนูไม่ยอมเงียบเลย นักท่องเที่ยวกลุ่มอื่นเริ่มหันมามองอย่างกดดัน

"ไปเถอะ รำคาญเสียงเด็ก" คู่รักวัยรุ่นชวนกันกลับ

"เด็กปวดหูหรือเปล่า ขึ้นมาที่สูง" หญิงอายุราวสี่สิบพูดขึ้นมา ในขณะที่พ่อแม่เด็กยิ้มแหย ๆ

"ขอโทษด้วยนะคะ ขอโทษด้วยค่ะ" แม่เด็กขอโทษขอโพย

ส่วนพ่อเด็กหงุดหงิด เพราะเพิ่งมาถึง แทบยังไม่ได้ดื่มด่ำกับความงามเบื้องหน้าเลย

"พวกเรากลับดีไหม ครอบครัวนั้นคงไม่ไปง่าย ๆ ถ้าเขาเกรงใจคนอื่น เขาต้องไปนานแล้ว"

ภัทรียาจับสังเกตพ่อเด็กได้ ดูก็รู้ เขาอยากอยู่ต่อ และมั่นใจว่าอีกสักพักลูกต้องหยุดร้องแน่

"เมื่อกี้พี่ข้อเท้าพลิก พี่ยังไม่อยากเดินต่อ เราอยู่ที่นี่ก่อนเถอะ เดี๋ยวเขาเห็นเราไม่ไป เขาก็ไปเองแหละ" วรวิทย์บอก

"อดทนอีกแป๊บนะภัทร" ได้ยินสามีพูดแบบนี้

ภัทรียาคิดว่าทั้งคู่คงไม่ยอมเดินลงเขาไปพร้อมเธอแน่

หญิงสาวไม่อยากไปคนเดียว กลัวกลิ้งตกเขา เจ็บเนื้อเจ็บตัว

เป็นไปตามที่วรวิทย์คาด เมื่อพวกเขาสามคนไม่ยอมไป พ่อแม่เด็กเริ่มรู้สึกกระดากอาย จึงอุ้มลูกเดินหลงเขาไป

"ถ่ายรูปกัน ให้วิทย์ถ่ายให้ก็ได้" สามีชวน ภัทรียาไม่ปฏิเสธ ไหน ๆ ก็มาเที่ยวแล้ว ถ่ายภาพเป็นที่ระลึกหน่อยก็ดีเหมือนกัน

"มุมนั้นสวยมาก ภัทรไปยืนตรงนั้นสิ" วรวิทย์แนะนำ

"แต่มันไม่มีรั้ว" เธอชี้ให้เห็นช่องโหว่

"มีพี่อยู่ด้วย ภัทรไม่ต้องกลัว" วายุภัคดันหลังภรรยาเบา ๆ

"อ๊าย!" ภัทรียาลื่นตกเขา เพราะหินที่เหยียบแตกร้าวอยู่ก่อนหน้า

ร่างบางร่วงหล่นลงไป พร้อมแผ่นหินที่เหยียบเมื่อครู่