ชีวิตพลิกผันของน้ำริน​ #พี่เลี้ยงเด็กแฝด(แสบ)​ | MPREG

"เด็ก ๆ เขาคิดว่าเธอเป็นแม่" คุณติณณภพพูดขึ้นมา ผมที่นั่งเหม่อลอยคิดไปคนเดียวก็ถึงกับตกใจ

เพราะนี่มันไม่ตลกแล้ว

ทำไมเด็ก ๆ ถึงได้คิดว่าผมเป็นแม่ไปได้ล่ะ

"มะ... แม่เหรอครับ" ผมถามย้ำอีกครั้ง เหมือนกับคนที่ทำใจเชื่อไม่ลงในสิ่งที่ได้ยิน

"อืม" คุณติณณภพพยักหน้า

"แล้วแม่ของเด็ก ๆ ละครับ" ทำไมถึงคิดว่าผมเป็นแม่ แล้วแม่ของพวกเขาล่ะ?

ผมไม่ได้ตั้งใจจะถามถึงข้อมูลส่วนตัว กำลังจะเปลี่ยนคำพูด แต่คุณติณณภพกลับตอบออกมาด้วยท่าทางนิ่ง ๆ ดูเหมือนว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่จะพูดออกมาไม่ได้

"เธอเสียไปตั้งแต่หลังคลอดเด็ก ๆ" ดวงตาที่ไม่แสดงออกถึงอารมณ์หรี่ลงเล็กน้อย ขนาดผมที่เป็นคนฟังยังอดรู้สึกสงสารและเห็นใจไม่ได้ ทั้งที่เพียบพร้อมถึงเพียงนี้ ทั้งที่กำลังจะเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แล้วแท้ ๆ

"ฉันพยายามหาพี่เลี้ยงมาช่วยเลี้ยงดูทั้งคู่ เพราะความสามารถของฉันไม่อาจดูแลทั้งสองคนด้วยตัวเองไหว แต่หลังจากที่พวกเขาโตพอจะรู้ความก็ปฏิเสธพี่เลี้ยงทุกคน ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้นอกจากฉันเพียงคนเดียว" เขาแสดงออกถึงความเหนื่อยล้ากับการเลี้ยงเด็ก 2 คน แต่ในความเหนื่อยล้ากลับซุกซ่อนความสุขที่ไม่อาจปิดบังผ่านสีหน้าได้ทั้งหมด

"จนมาเจอเธอ ที่เด็ก ๆ ยอมเปิดใจและยอมรับเข้ามาในพื้นที่ที่พวกเขาปิดกั้นมาตลอด"