ท่านประมุขตัวร้ายช่างเย็นชายิ่งนัก

'ซูหรง' ศิษย์มากพรสวรรค์ในการใช้กระบี่และพิษของสำนักเติ้งอันตกหลุมรัก 'ประมุขเจียงเฉิน' แห่งสำนักโอสถเยี่ยซูตั้งแต่เพิ่งปักปิ่น คอยเฝ้ามองและเอาใจใส่อยู่ห่าง ๆ มาโดยตลอด แต่เขาช่างเย็นชาเหลือเกิน ทั้ง ๆ ที่นางดีต่อเขาที่สุด สายตาสีเหล็กกล้าคู่นั้นกลับไม่เคยเหลือบมองมาที่นางอย่างอ่อนโยนเลยสักครั้งเดียว ทั้งยังแลดูเดียดฉันท์ลึก ๆ
ท่าทีไร้ใจทำให้นางเริ่มไม่แน่ใจเสียแล้วว่าควรยื้อยุดต่อ หรือพอแล้วกับความทุกข์ทรมานใจที่ได้รับมาหลายปี
น้ำหยดลงหินทุกวัน หินยังกร่อน แล้วใจของประมุขเจียงทำจากสิ่งใดกัน ไยมันช่างโหดร้ายต่อนางได้ถึงเพียงนี้
ประมุขเจียง: ข้าเคยร้องขอความสนใจจากเจ้าหรือ ก่อนจะตัดพ้อว่าข้าใจดำ เจ้าควรพิจารณาตนเองว่าสร้างความเดือดร้อนให้แก่ข้ามามากมายเท่าไรแล้วเสียมากกว่า น่ารำคาญ (ทิ้งของขวัญอย่างไม่ไยดี)
ซูหรง: หากไม่มีข้ามาวอแว ท่านจะมีความสุขมากขึ้นใช่หรือไม่
ประมุขเจียง: รู้ดีอยู่แก่ใจแล้วนี่
บรรดาคนที่มีใจให้ตัวประกอบที่แสนดี: หากประมุขเจียงไม่คิดรักนาง เช่นนั้นข้าจะดูแลต่อเอง
ประมุขเจียง: !!! (เตรียมวางยาพิษคนที่คิดแย่งชิงนางไป)