เล่ห์เหลี่ยมรักมาเฟีย

“อ้าว...จะโทษผมคนเดียวก็ไม่ได้นะต้องเป็นเพราะคุณด้วยที่ทำให้ผมกลายเป็นคนหื่น” คนหื่นแก้ต่างให้ตัวเองด้วยการโยนความผิดให้มาริสสาหน้าตาเฉยจึงโดนสายตากลมงามค้อนเข้าให้

“ก็ถ้าคุณไม่ทำให้ฉันหื่นตามคุณก่อนฉันก็คงไม่ทำให้คุณหื่นตามฉันหรอก” เอาเข้าไปสามีภรรยาคู่หนึ่งกำลังนั่งเถียงกันอยู่ท่ามกลางกระสุนเรื่องใครหื่นใครไม่หื่นและดูเหมือนว่าหัวข้อสนทนาเรื่อง ความหื่น จะไม่จบลงง่ายๆ หากมาริสสาไม่ทำตาปริบๆ มองเขาด้วยสายตาหวานซึ้งกินใจเสียก่อน เปลี่ยนอารมณ์ไวๆ จริงจริ๊ง

“ทำไมคุณถึงเลือกฉันคะ”

“คุณคือทุกอย่างของผมไงทับทิม ถ้าให้ผมเลือกเงินทองแล้วต้องเสียคุณไปผมคงอยู่ไปโดยไร้ซึ่งความสุข ผมขอเลือกไม่มีอะไรเลยยอมเป็นตาแก่หัวหงอกที่ได้อยู่ในกระท่อมน้อยๆ กับยายแก่หัวฟูจะดีกว่า”

“ลูซ!! ทับทิมไม่ได้หัวฟูนะ” เกือบทำซึ้งอยู่แล้วเชียวพ่อคุณ คนที่ถูกกล่าวหาว่าตอนแก่จะกลายเป็นยายแก่หัวฟูแถมยังจิตนาการไปอีกว่าตัวเองต้องได้ใส่เสื้อคอกระเช้านุ่งผ้าซิ่นนั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนแคร่ไม้ใฝ่ใต้กระท่อมแสนสุขกับสามีหัวงู...เอ๊ย...ไม่ใช่ หัวหงอก แค่คิดว่าได้อยู่ด้วยกันสองคนก็มีความสุขดีหรอกนะแต่ถ้าให้เธอกลายสภาพเป็นยายแก่หัวฟูจริงๆ เธอคงรับไม่ได้

“แล้วจะเป็นยายแก่หัวอะไรดีล่ะ ยายแก่หัวหงอก ยายแก่หัวเหม็นหรือยายแก่...”

“ลูซ! หยุดเดี๋ยวนี้นะ คนบ้าว่าทับทิมเป็นยายแก่เหรอ” มาริสสานั่งเบนหันหลังกอดอกบึนปากอย่างแสนงอน

“ผมไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะให้คุณเป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะถึงผมไม่มีอะไรติดตัวสักอย่าง ผมก็ไม่ยอมให้คุณต้องลำบากหรอก” ชายหนุ่มกระซิบบอกผ่านใบหูหญิงสาวอย่างแผ่วเบา มาริสสาหันหน้าที่ยังบึ้งตึงมามองลูคัสโซ่ สายตาที่ดูอบอุ่นและจริงใจของเขาทำให้เธอรู้ว่าเขาจะทำอย่างที่พูดจริงๆ

“ทำไมคุณถึงให้ความสำคัญกับฉันมากขนาดนี้ล่ะคะ ทั้งที่ฉันเคยคิดจะฆ่า...” ลูคัสโซ่ยกนิ้วชี้ทับปากอิ่มจิ้มลิ้มเป็นการบอกให้มาริสสาหยุดพูด

“เพราะคุณคืออัญมณีทับทิมที่มีชีวิตและมีค่าที่สุดสำหรับผม”