ข้าหมดใจแต่โหวใจร้ายกลับคลั่งรัก

แอบรักข้างเดียว ถูกเขาผลักไส ถูกเขาเหยียดหยามดูแคลนราวกับเป็นสตรีไร้ค่า จนข้าหมดใจหมดรัก... ทว่าจู่ๆ โหวใจร้ายผู้นั้นกลับตามติดออดอ้อนข้าราวกับเป็นคนละคน ทะ...ท่านจะคลั่งรักข้าเกินไปแล้ว!

++++++

'หากท่านรักข้า...การอุ่นเตียงในคืนวิวาห์คงไม่เป็นเช่นนี้ แม้ไม่รักก็ขอให้ท่านเมตตาหยิบยื่นเศษเสี้ยวความสงสารให้ข้า แต่นี่ข้าได้รับเพียงความเกลียดชัง..'

"ครั้งเดียวเท่านั้นที่ข้าจะเกลือกกลั้วสตรีสกปรกเช่นเจ้า อย่าหวังว่าข้าจะมาเหยียบห้องนี้อีก อย่าหวังว่าเจ้าจะใช้เล่ห์กลต่ำทรามกับข้าได้อีก!"

++++++

'ในเมื่อท่านฟื้นแล้ว ข้าก็ไม่มีสิ่งใดที่รู้สึกติดค้างอีก ลาก่อนเจ้าค่ะ...สามี ขอท่านโปรดรักษาสุขภาพด้วย'
หญิงสาวเอ่ยลาในใจ ขอบตาร้อนผ่าวคล้ายหยดน้ำใสจะหลั่งริน ทว่าจังหวะที่นางหมุนกายกำลังเดินออกจากห้อง นางกลับไปยินเสียงทุ้มเอ่ยเรียก
"ซีเอ๋อร์..."
ปลายเท้าหยุดชะงักด้วยความงุนงง
ข้าคงหูฝาดไปเอง แม้จะฟังดูคล้ายเสียงท่านพี่ แต่เขาไม่เคยเรียกข้าด้วยสรรพนามคุ้นเคยเช่นนี้มาก่อน
สลัดความคิดฟุ้งซ่านก่อนจะก้าวขาข้างหนึ่งพ้นออกจากธรณีประตู
ทว่า
"ซีเอ๋อร์อย่าไป..."
น้ำเสียงอ่อนแรงชัดขึ้นทำให้เจ้าของร่างบอบบางหมุนกายกลับไปด้วยความงุนงง
"ทะ...ท่านโหว"
เสี่ยซีเอ่ยเรียกเขาด้วยความไม่เข้าใจ ยิ่งเห็นว่าเขาพยายามยกมือยื่นออกมาราวกับต้องการไขว่คว้านางเอาไว้ก็ยิ่งรู้สึกสับสน
แน่นอนว่าภายในห้องนั้นไม่ได้มีเพียงหลี่เสี่ยซีที่งุนงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ฮูหยินหวงหยาเฟย หวงยุ่นฉาน โจวจื่อลู่ และพ่อบ้านที่เพิ่งก้าวเข้ามาต่างตกตะลึงไปตามๆ กัน
"มา...หา...ข้า ได้โปรด"
น้ำเสียงอ้อนวอนทำให้เสี่ยซีเผลอไผลก้าวเท้ากลับเข้าไปหาคนเจ็บราวกับต้องมนตร์สะกด
เขาต้องการอะไรกันแน่ รั้งข้าไว้ ทำราวกับมีใจห่วงหา จากนั้นก็จะผลักไส หัวเราะเยาะเย้ยข้าที่แสนโง่งมทีหลังงั้นหรือ
ในหัวสมองของคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลหลี่เต็มไปด้วยคำถามและความคลางแคลงใจ นางขยับกายไปยืนข้างเตียงอย่างระแวดระวังซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่โหวหนุ่มพยายามหยัดกายลุกขึ้นนั่งโดยมีน้องสาวและจื่อลู่ปราดเข้าไปประคองแล้วใช้หมอนดันหลังเขาเอาไว้
ทว่าดวงตาคมของชายหนุ่มกลับไม่สนใจสตรีทั้งสองที่กำลังประคองเลยแม้แต่น้อย ดวงตาของเขาจ้องมองไปยังภรรยาเพียงคนเดียวราวกับกลัวว่าหากเขาเบือนหน้าไปทางอื่นนางอาจหนีหายไปจากชีวิตเขาอีกครา
"ซีเอ๋อร์..."
เสียงทุ้มแหบแห้งเอ่ยเรียกอย่างเว้าวอนยังผลให้หัวใจของคนตัวเล็กอ่อนยวบ นางจึงตัดสินใจทรุดกายลงนั่งข้างเตียง และนั่นทำให้นางถึงกับตกใจเมื่อจู่ๆ สามีก็รั้งร่างบางเข้าไปกอดเอาไว้แนบแน่น
"ทะ...ท่านโหว"
คนตัวเล็กในอ้อมกอดถึงกับตัวแข็งพยายามขัดขืน ทว่าอ้อมกอดที่รัดแน่นอีกทั้งยังมีแรงสั่นสะท้านจากไหล่หนาให้ความรู้สึกราวกับว่าเขากำลังร่ำไห้อยู่ในอกแม้ว่าจะไม่มีหยาดน้ำตาหลั่งออกมา
"ภรรยาของข้า ภรรยาข้า..."
โหวหวงหยางหมิงพึมพำออกมาราวกับละเมอ เขากดปลายคางลงบนไหล่เล็กๆ ฝังปลายจมูกสูดดมกลิ่นกายของคนในอ้อมกอด ดั่งกำลังย้ำชัดว่านางมีตัวตนจริงๆ
กะ...เกิดอะไรขึ้นกันแน่

{{{คุยกับเลี่ยง}}}
ขอบคุณทุกการสนับสนุนนะเจ้าคะรีดขา เลี่ยงหวังว่านิยายเรื่องนี้จะสร้างความสุขให้รีดไม่มากก็น้อย มาร่วมกันด่าอิโหวคนโง่ไปพร้อมกับเลี่ยงนะเจ้าคะ เลิฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ