เมียบำเรอแสนหวง

หลังปล่อยให้เธอและน้าสาวเข้ามาเป็นเหลือบริ้นไรกอบโกยจากครอบครัวเขานานนับสิบปี ในวัยสาวสะพรั่ง ก็ถึงเวลาแล้วที่พริมรตาจะต้องชดใช้จ่ายคืนให้ปวริศน์ได้เก็บเกี่ยวชื่นชม

ปากบอกว่าเกลียด การกระทำบอกว่าเกลียด แต่ความรู้สึกมันไม่ใช่
เพราะมันทั้งหวง ทั้งหึง อยากเก็บเธอไว้ใกล้ตัว

********

ผู้หญิงที่ปากบอกว่าเกลียด กลับกวนอกกวนใจ ก่อกวนอารมณ์และความรู้สึก จนเขาไม่อาจควบคุมตัวเองได้
เพียงตกพุ่มหม้ายได้ไม่นาน บิดาก็มีเมียใหม่ เป็นสาวสวยวัยคราวลูกที่เข้ามาอยู่ในบ้าน พร้อมหลานสาววัยกระเตาะ
แม้ไม่ชอบหน้าทั้งสองคน แต่เพื่อความสุขของผู้เป็นพ่อ ปวริศน์ จึงยอมเอาหูไปนา เอาตาไปไร่ กระทั่ง ผู้หญิงคนนั้นโบยบินหนีไปอยู่กับผัวฝรั่ง แต่ยังทิ้งหลานสาวเอาไว้ให้ดูต่างหน้า
ภาระที่เขาเรียกว่า กาฝาก กลับทำให้บิดาเอ็นดูรักใคร่เกินหน้าเกินตาลูกชายสายเลือดแท้ๆ อย่างเขา และกลัวว่าเจ้าหล่อนจะมักใหญ่ใฝ่สูงขึ้นมาทำหน้าที่แม่เลี้ยงอีกคน
เขาจึงต้องสกัดดาวรุ่งเบรกหัวทิ่ม ด้วยการรวบหัวรวบหางเอาพริมรตามาเป็นของตัวเองเสียให้สิ้นเรื่อง



********

"ฉันไม่ยอมให้เธอมาเป็นแม่เลี้ยงฉันอีกคนหรอกนะ ถ้าจะอยู่ในบ้านหลังนี้ได้ สถานะเดียวของเธอ คือต้องมาเป็นนางบำเรอของฉันเท่านั้น"
ชายหนุ่มกดส่วนของร่างกายแกร่งกระด้างล่วงล้ำเข้ามาในส่วนฟิตแคบคับ ทั้งยังออกแรงมหาศาลจนร่างสั่นเทิ้มพาส่วนนั้นทะยานแล่นลึกเข้ามาเรื่อยๆ
ปากของเธออ้าค้าง ดวงตาเบิกโพลง หน้าบิดหน้าเบ้เหยเกด้วยความเจ็บที่ชำแรกแทรกลึกขึ้นทุกขณะ
"โอ๊ะ...คุณริศน์ หยุดเถอะค่ะ แพรเจ็บ"
"เธอก็หยุดดิ้นเสียทีสิ..." น้ำเสียงเข่นเขี้ยวตะคอกว่า เมื่อกำลังต้านทานต่อแรงบีบเค้นเร้นรัดจากในตัวเธอแทบไม่ไหว
"ไม่ดิ้นได้ไง ก็มันเจ็บ"
เสียงต่อว่าต่อขานพร้อมกับสะอื้นฮั่กๆ
"หยุดร้องสักที ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน"
คำข่มขู่ พร้อมความรู้สึกเหมือนขาสองข้างกำลังถูกฉีกแยกออกจากกัน คนมุทะลุดุดันเข้ามา ก็ช่างไม่ผ่อนเรี่ยวแรงกำลังแม้แต่น้อยนิด