ทศกัณฐ์ฝากรัก 1

สายลมในยามสนธยาพระอาทิตย์กำลังจะลาลับหมุนเวียนเป็นจันทราเข้ามาเยือน สายลมของหน้าหนาวเย็นปะทะเข้ามาจับขั้วหัวใจซึ่งสวนทางกับทิวทัศน์ตรงหน้าที่โคตรสวย เหมาะสมกับคำว่าธรรมชาติสรรสร้าง เวิ้งน้ำกว้างที่ได้ชื่อว่าเขื่อนกระเสียวสะท้อนสีครามของภูเขาตัดสลับซับซ้อนกับสายหมอกสีขาวออกไปไกลสุดลูกหูลูกตา
ความเงียบงันเกิดขึ้นระหว่างบุคคลทั้งสอง ไม่มีแม้แต่เสียงใดๆ ตั้งแต่เครื่องยนต์ทำงานจรดถึงตอนนี้ที่ถึงจุดหมายก็ยังมีแต่ความเงียบเข้ามาครอบคลุม กระทั่งมีเสียงถอนหายใจยาวดังเพราะตั้งใจให้อีกฝ่ายได้ยินอย่างชัดเจนท่ามกลางความเงียบ กลายเป็นความกดดันจากอีกฝ่ายไปโดยปริยาย
"ทำไมต้องปิดมัน"
"แล้วมันจะทำยังไงได้คะ" เพราะตอนนี้ไม่มีอะไรต้องกลัวอีกฝ่ายรับรู้อย่างชัดเจนและก็ต้องรู้มากกว่าปกติกว่าคนอื่นอยู่แล้ว ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของเด็กที่อยู่ในท้องมีเหรอที่จะไม่มาก เป็นคนออกแรงทำขนาดนั้น "ที่ยังไม่ได้บอกเพราะยังหาจังหวะเข้าไปพูดไม่ได้ อย่าคิดว่าจะหอบลูกหนีเลย ตอนนี้โบว์ไม่สามารถทำได้ขนาดนั้น"
"ไม่ว่าตอนไหนก็ไม่ได้ เข้าใจหรือเปล่า"
"สิทธิความเป็นแม่ ถ้าโบว์ทำแล้วจะทำไม"
"ท้าทายกันเข้าไป" พอถูกหันหน้ามาแล้วจดจ้องด้วยสายตานักล่าที่แสนดุดันแฝงความน่ากลัว ท่าทางขี้เล่นกับหล่นหายหลงเหลือไว้เพียงความนิ่งเพื่อให้รับรู้เอาไว้ว่าอย่าท้าทายมัน หลายคำเล่าอ้างบอกคนตรงหน้าหล่อเหลา รูปร่างดี วาจาชวนน่าฟังอีกทั้งยังเหมือนมีหูทิพย์ข้อนี้ปฏิเสธไม่ได้เลยเพราะเป็นความจริง ไม่งั้นคงไม่รับรู้เรื่องที่ยังไม่ได้บอก "กับเรื่องที่ไม่ใช่ของเล่นไม่ควรเล่น รู้ไม่ใช่เหรอ หรือหนูเข้าใจอะไรผิด"
"ค่ะเสี่ย โบว์ไมม่อยากให้เครียด"
"ข้อนั้นมันอยู่ที่หนู" สำหรับทศกัณฐ์ทุกเรื่องที่ผ่านเข้ามามันสามารถหาทางออกได้เสมอ รวมไปถึงเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นด้วย นัยน์ตานิ่งหลุบมองยังหน้าท้องเล็กๆ และเงยมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ของลูก "ไม่ว่าหนูเลือกทางไหนรับรู้เอาไว้ว่ามันดีหมด"