เสี้ยวร้าย

"เอาละ ที่ผ่านมาผมอาจจะใจดีมากเกินไป"
เธอมองเขาตาขวาง เขาไม่ได้ใจดีเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่เขาทำกับเธอมันไม่ใช่ความใจดี
"คุณพูดมาได้ยังไงว่าสิ่งที่คุณทำทั้งหมดคือความใจดี"
"ใจดีสิ ผมมีที่ให้คุณหลับนอน มีอาหารดีๆ ให้กิน มีแม่บ้านพร้อมให้รับใช้..." เขายิ้มมีเลศนัย ยืนค้ำศีรษะของเธอจากนั้นก็ค่อยๆ โน้มใบหน้าลงมาหา คนที่นั่งอยู่บนโซฟาไม่สามารถขยับกายไปไหนได้ นอกจากพยายามอย่างยิ่งยวดไม่ให้เขาได้จูบเธอเอาได้ ใบหน้าของเขาเกือบชิดกับใบหน้าของเธอ จากนั้นเขาก็เอ่ยออกมา "ผมพาขึ้นสวรรค์แทบจะทุกคืน แค่นี้ยังไม่ใจดีเหรอครับเมียรัก"
เธอหน้าแดง ไม่ใช่เขินอายนักหากแต่คำพูดคำจาของเขาฟังแล้วไร้ค่าสิ้นดี เขาไปพบกับรตี แล้วมายุ่งกับเธอ มันจะมีความหมายอะไรจนเธอจะต้องยินดีว่านั่นคือความใจดีจากเขา มันควรจะเป็นความน่าอดสูที่เขายัดเยียดให้เธอต่างหาก
"ฉันไม่ต้องการ"
"ไม่ต้องการแต่ครางลั่นทุกครั้งที่ถูกเอา"
เธอยกมือขึ้นตามสัญชาตญาณ รอยฝ่ามือบนใบหน้าของเขาบอกให้รู้ว่าเธอไม่ออมแรง และเธอก็รู้ในเวลาต่อมาว่าเธอไม่ควรทำ เพราะมือหนาคว้าเอาข้อมือของเธอไว้และบีบสุดแรง
"คนใจดีไม่ควรจะได้รับการตอบแทนแบบนี้นะพิน!"
ชายหนุ่มขยับใบหน้าไปมา แล้วยืนขึ้นเต็มตัว "ผมคิดว่าคงได้เวลาแล้วแหละพินผมปล่อยให้อะไรๆ มันผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์และผมก็ชักจะเบื่อที่จะต้องตามติดดูความเคลื่อนไหวของคุณด้วย"
ใจของเธอเต้นสั่น ได้เวลาที่เขาจะฆ่าเธอหรือยังไงกัน
"ได้เวลาอะไรคะ"
"แต่งงาน"
"พี่ภูริไม่มีทางยอมแน่"
เขาหัวเราะเสียงดัง กอดอกตัวเองแล้วมองมายังหญิงสาว เป็นอีกครั้งที่ปภาพินน์รู้สึกว่าเธอกำลังถูกเขาด่าว่าโง่
"ผมไม่ได้จะแต่งกับไอ้ภูริ แต่ผมจะแต่งกับน้องมัน"

! ! !

คำเตือน

นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาที่ค่อนข้างรุนแรง ภาษาไม่สุภาพ ไม่เหมาะกับเยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี