กับดักหัวใจในวันวาน

"หนูเมย์ของยาย สนใจทำเบเกอรี่ ทำขนม ตั้งแต่เมื่อไหร่กันครับ...เมื่อก่อนกิจกรรมยามว่างก็เห็นแต่ยิงนกตกปลา แกล้งคนไปเรื่อย...วนอยู่อย่างนั้น" ใบหน้าเหี่ยวของหญิงสูงวัย ฉายชัดเหลือเกิน ตำแหน่งหลานสะใภ้ต้องเป็นของเมษาเท่านั้น ชงตั้งแต่วินาทีแรกที่เธอก้าวขามาเหยียบบ้านหลังนี้ ทำไมคนช่างสังเกตอย่างเขาจะดูไม่ออก ยิ่งเห็นนางแอบส่งซิกให้สาวใช้คนสนิทบ่อยๆ ยิ่งทำให้เขาคันปากอยากประชด

"ผ่านมาเกือบสิบปีแล้ว พี่ยังจำทุกกิจกรรมที่หนูชอบทำได้เหรอคะ... ไม่ยักกะรู้ว่าหนูเป็นคนในความทรงจำของพี่แทนด้วย" เมษาเดินอ้อมไปยืนเผชิญหน้ากับคนตัวโต เชิดคางขึ้นเล็กน้อยอย่างท้าทาย "ตอนเด็กๆ พี่ก็มีหลากกิจกรรมยามว่างเหมือนกันนิค่ะ จะให้หนูเรียบเรียงให้คุณยายฟังมั๊ย?" คิ้วเรียวเลิกขึ้นสูงอย่างเป็นต่อ เธอก็จำทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเขาได้เหมือนกันแหละ

"หึ หึ หึ...แสดงว่าพี่ก็เป็นคนในความทรงจำของหนูด้วยเหมือนกัน...ใช่มั๊ย?" ปากหยักเหยียดยิ้มละมุน ดวงตาคู่คมหรี่ลงมองประสานดวงตากลมโตแสนเจ้าเล่ห์ เด็กแสบคงคิดว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่า ไม่มีใครรู้จักเธอดีเท่าเขาหรอก

ประโยคคำถามที่ฟังดูคล้ายจะสื่อความหมายอะไรบางอย่าง ผสานกับรอยยิ้มล้อเลียนของเขา ทำเอาเมษาร้อนผ่าวไปทั่วหน้า ลามไปถึงใบหูและลำคอ "ชอบแกล้งกันขนาดนั้น ...ใครจะลืมได้ลงคอ" เธอย่นจมูกใส่ แล้วสะบัดหน้าหนีเขาอย่างนึกมันเขี้ยว ถ้าคุณยายไม่ยืนอยู่ตรงนี้ด้วย แม่จะข่วนหน้าหล่อๆนั่นให้เป็นรอยช้ำยิ่งกว่าเดิม

"อยากรู้จังเลย โมเมนต์ไหนน่าาา... ที่หนูจำไม่เคยลืม" กรอบหน้าคมก้มโน้มลงกระซิบแผ่วเบาข้างใบหูเล็กที่กำลังแดงระเรื่อ เห็นใบหน้าเง้างอนของเธอ มันทำให้เขาอยากแกล้งต่อ จะได้รู้ซะบ้างว่าใครเหนือกว่าใคร

สองขาเรียวก้าวถอยห่าง สายตาคู่สวยช้อนขึ้นมองหน้าเขาอย่างเคืองๆ ...

"เอ้า.. ไม่มีใครแพ้ ใครชนะหรอก... ต่างคนต่างก็เป็นความทรงจำในวัยเด็กของกันและกัน" เป็นอีกครั้งที่ยายนงลักษณ์ส่งยิ้มกว้างกับสาวใช้คนสนิท